Anormalliği tanımlamak - Sıkıntı içinde olan ya da tuhaf davranan
insanları fark etmek görece kolayken, anormalliği tanımlamak çok daha zordur.
"Anormal" normdan uzaklaşmak demektir. Yani, çok uzun ya da çok kısa insanlar, tıpkı çok yavaş öğrenen ya da çok yetenekli kişiler gibi anormaldirler.
Dolayısıyla, lafı dolandırmadan söyleyecek olursak, Einstein ve Michelangelo
da, Bach ve Shakespeare de anormaldiler.
Bu, göydəki ulduzların bizə verdiyi dərsdir – onlar, ola
bilsin, Günəş kimidirlər və elə onun kimi də parlayırlar, lakin heç
vaxt onunla birlikdə ortaya çıxmırlar”.
"İnsan varlıqlarının çox azı, deyə Cek Vudvord öz əsərlərinin birində yazırdı, - heyran qalan diqqətin məddahlığı qarşısında duruş gətirməyə qabildir".
" Uşaq ömürlük şikəst qaldığını başa düşəndə əvvəl o, bundan sarsılır, lakin, bir qayda olaraq, öz taleyi ilə barışır və onda xoşbəxt olur, hətta adi uşaqlardan da xoşbəxt".
Bu dünyada hamı xoşbəxtlik axtarır və onu tapmağın yalnız bir üsulu, bir düzgün yolu vardır. Bu- öz düşüncələrinin üzərində nəzarətdir. Xoşbəxtlik xarici şəraitdən asılı deyil.Bu, daxili şəraitdən asılıdır.
Professor Uilyam Ceyms bunu belə əsaslandırmışdı: Belə təsəvvür olunur ki, əməl hissin ardınca gəlməlidir, lakin gerçəklikdə əməl və hiss yan-yana gedirlər; hisslə müqayisədə iradənin daha birbaşa nəzarəti altında olan əməlləri idarə etməklə biz dolayı yolla hissləri idarə etmək imkanı əldə etmiş oluruq.
Bencamin franklin deyərdi :
Mən heç kim haqqında pis rəy yürütməyə meyilli deyiləm və hərkəslə bağlı yalnız onun barəsində mənə bəlli olan yaxşı şeyləri danışıram.