“Çok gülen bir insan, aynı zamanda çok ağlayan değil midir?”
Pandora Kutusu, Osamu Dazai’den okuduğum 6. kitap.
Her kitabında olduğu gibi burada da o karamsar ve melankolik ruh halini sezebiliyorsunuz.
Kendisini kasmadan, -mış gibi yapmadan hislerini, duygularını kitaplarında yansıtmasını çok seviyorum.
Hem çok gerçekçi buluyorum hem duygusal anlamda böyle şeffaf olması kendisine yakın hissettiriyor böylelikle.
Diğer kitaplarında olduğu gibi otobiyografik ögeler barındıran bu kitap, tüberküloz sebebiyle Sağlık Dojosu olarak adlandırılan bir sanatoryumda tedavi gören bir gencin en yakın arkadaşına yazdığı mektuplardan oluşan bir eser.
Tarlakuşu lakabını alan bu genç kendisi gibi takma adları kullanan hasta ve hastabakıcılar ile ilişkilerini, rutinini, sevincini, öfkesini paylaşıyor arkadaşıyla.
Yazarın intih@rından 3 yıl önce kaleme aldığı bu kitap aynı zamanda bir yeniden doğuş hikayesi aslında.
Kitapta yer alan bir mektupta da bir asma benzetmesi yaparak “güneşe doğru büyüyorum” ifadesini kullanıyor.
Acaba Dazai o dönemde gerçekten içindeki çıkmazlardan yeni bir umut ışığı görmeye başlamış mıydı ve sonradan bu ışığı yeniden mi kaybetmişti düşünmeden edemedim.
Yine derin düşüncelere daldım sayende Tarlakuşu…
