Diyorum ki keşke bir şair olsaydım, içindeki yükün ağırlığını kelimelerin sırtına yüklerdim. İçim hafifledi belki de insana dair bir duygu kırıntısına denk gelirdim.
Düşünüyorum da sağır biri hiçbir zaman sevildiğini duymayacak, bu durum ona her an sağır olduğunu daha çok hissettirmeyecek mi? Bir dilsiz sevdiği kişiye iltifat edememenin, onunla iki lafın belini kıramamanın acısını yaşamaktan usanmayacak mı?