İsimle Ateş Arasında

Rab koruyucuydu da ben, onun unutucu olarak yarattığı insandım.

Onun kalbinin taşımaya muktedir olduğu şey zannımca saf aşkın teminatıydı. Aşkın safiyetiyle yetinecek kadar isteyiciydim ben. Saf aşkın sonsuzluğuna dair bende uyandırdığı vehmi sevdim. Zan. Vehim. Ben ilk kez ve uçuruma düşer gibi sevdim. Gün gelip bu uçurumda boğulacağımı nereden bilebilirdim?

Şimdiye kadarki hayatımda bulamadığım ve bulamadığımı fark bile etmediğim her ne var imişse onu tanıyınca öğrendim. Çünkü acı gibi sevinç de bir bilinçti sadece. Bilmeyenin, ne acısından ne sevincinden söz edilebilirdi.

'Sırra yakın ama onu bilmekten henüz uzaktayken. Henüz bir yığın ayrıntının güzelliği arasında oyalanırken.'

Sabah, uyuya kalmış çocukla uyuya kalamamış annesinin üzerine doğarken fark etti kadın: Asıl acının çekilen acı değil de sevilenin çektiği acıyı bilmek demek olduğunu.

Denizin sesi gelirdi yakınlardan. Deniz ne benim kadar dertli ne benim kadar dayanıklı olurdu. En fazla üç gün, kendi derinliğinde çalkalanır durur, sonunda durulurdu. Ben durulmazdım.

Kalbimin ilk kıpırdadığı anı sığdıracağım ne kadar çok kelamım vardı benim. Yine de bir kıpırtısına kalbimin kelam yetiremedim.