İsmail avcı
@ismaileavci
3 okur puanı
Şubat 2024 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Kalan son gücüyle, hiçbirimize bakmadan, sendeleyerek yanımızdan geçip okuma odasına girerek ışğı kapadı; hemen ardından ağır, cüsseli vücudunun bir koltuğa çöktüğünü duyduk ve odadan vahşi, hayvani bir böğürtü yükseldi; şimdiye dek hiç ağlamamış bir adam böyle ağlayabilirdi ancak.
Ayrıca doğruyu söylemek gerekirse içten içe bir molaya, aşırı bir şiddetle patlamış duygularımın gevşemesine de ihtiyaç duyuyordum. Çünkü bu kadar mutluluk fazlaydı. Hayatımda benzerini hiç yaşamadığım bu fazla ateşli, esrik halden sonra dinlenmem gerektiğini hissediyordum.
Bir kitap okudu
100 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Bir kitap okudu
68 syf.
·
Puan vermedi
Bir kitabı okumaya başladı
Eğer olur da bu zindandan çıkarsam, baş kesilerek gerçekleştirilen bütün idam cezalarını izlemeye gidecektim. Bu olasılığı düşünmekle hata ediyordum sanırım. Çünkü bir gün safak sökerken, polis kordonunun arkasında, bir anlamda öbür tarafta, hür olarak durmayı, idamı izlemeye gelip sonra kusan bir seyirci olmayı düşününce içimi zehirli bir sevinç dalgası kaplıyordu. Oysa bu akıllıca değildi. Bu tür hayallere kapılmakla iyi etmiyordum çünkü hemen arkasından öyle fena üşüyordum ki örtümün altına kıvrılıp yatıyordum. Dişlerimin takırdamasına engel olamıyordum.
Önemli olan bir kaçış olasılığıydı, bu acımasız törenin dışına doğru bir sıçrayıştı, umudun bütün şanslarını sunan çılgın bir koşuydu. Umut, nefes nefese koşarken bir sokağın köşesinde, arkadan yetişen bir kurşunla vurulmaktı elbette. Ama enine boyuna düşününce, hiçbir şey bu lükse sahip olmama izin vermiyor, her şey bunu engelliyordu, giyotin beni ele geçiriyordu.
"Sizden bu adamın kellesini istiyorum, dedi, "ve bunu da gönül rahatlığıyla istiyorum. Zira oldukça uzun meslek hayatım boyunca daha önce de ölüm cezası istedigim olduysa da, bu acı görevin bugünkü kadar kutsal ve amir bir hükmün bilinciyle ve insana sadece korkunç şeyler esinleyen bu adamın karşısında duyduğum türden bir dehşetle telafi olduğu, dengelendiği ve hafiflediği olmamıştı."
"Söyleyecek fazla bir şeyim hiçbir zaman olmadı. Ben de sustum"
Uzun bir pazar günü daha geçip gitti, anne şimdi toprağın altında yatıyor, ben işime döneceğim, sonuç olarak değişen hiç bir şey yok, diye geçirdim içimden.