İsrail

İsrail, Filistin'de tüm dünya Müslümanlarını tahrik etmektedir. Kudüs meselesi, ne sadece Filistinlilerin ne de sadece Arapların meselesidir. Kudüs tüm Müslümanların meselesidir.

Siyonistlerin de, Yahudilerin de soykırımı ve ölenlerin kanını, milli siyasetlerinde pazarlık unsuru olarak kullandıklarını söylemek pek sert bir yaklaşım değildir. Nazilerin öldürdüğü insanlara karşılık, edindikleri olanak ve araçları başka bir halkı öldürmek için kullandıklarını söylemekle, İsraillilere bir haksızlık etmiş olmuyoruz.

"Dükkânlar açtık, okul ve kilise bina ettik. Burada buluşan partilerle birlikte çok konuda tartışmalarımız olacak. Tarlaları süreceğiz, ekip biçeceğiz. O hayalimizdeki Yahudi köyü yaşayacak. Kim derdi ki o köy buradadır. Hem kovduk onları hem de onların varisi olduk. Geldik, ateşe verip yaktık, yıktık, insanları sürgün ettik."

Bunları bir Arap yazmadı. Yirmi sene önce İsrailli bir yazarın kaleme aldığı nadir satırlardır bunlar. Vatan mefhumunun gerçeğini en doğru şekilde veriyor. İsrail'in "vatanı" böyle oluşmuştur. Ne hakla, ne tarihle, ne de baskıdan kaçmak zoruyla. Sırf zulümle: Sürgün ettik ve varisleri olduk. Yaktık, yıktık, sürgün ettik.

Kasım b. Muhammed anlatıyor:
Eşim vefat etmişti. Muhammed b. Ka'b el-Kurazi baş sağlığı için bana gelmişti. Şunu anlatmıştı:
İsrail oğullarından âlim bir adam vardı. Bu zat aynı zamanda dinde derin bir ilim sahibi, âbid ve müçtehit biriydi. Bunun bir hanımı vardı. Onu çok fazla seviyordu. Bir gün hanımı aniden vefat etti. Onun ölümü adama çok ağır geldi. Kendini bir eve kapatıp hapsetti. Yanına hiç kimseyi kabul etmiyordu. İsrail oğullarından bir kadın bunu işitti. Bulunduğu yere varıp:
"Benim bir meselem var, müsaade edin, mutlaka ona sormam gerek" dedi. Halk çekildi. Kadın kapıda durdu ve:
“Yüz yüze görüşmem lazım" dedi. Kadının israrını adama ilettiler:
"Burada bir kadın var. Senden bir şeyler soracak. Mutlaka görüşmek istiyor" dediler.
Herkes gidip, kapıda yalnız kadının kaldığını anlayınca adam, izin verdi. Kadın içeri girdi.
"Sana bir şey sormak istiyorum" dedi.
"Nedir o?"
"Ben komşumdan emanet olarak bir gerdanlık almıştım. Onu bir müddet takındım ve kullandım. Sonra onu benden geri istediler. Acaba ne dersin, bunu onlara geri vermem gerekir mi?”
"Evet, elbette emaneti yerine vermelisin" dedi. Kadın:
"Ama o uzun zaman yanımda kaldı, üstelik onu çok da sevdim" dedi. Adam:
"Bu takdirde onu geri vermen sana daha zaruri bir hak oluyor. Zira onu emanet alalı çok zaman olmuş" dedi. Kadın bu cevabı bekliyordu:
"Allah iyiliğini versin. O halde Allah sana emanet olarak verip sonra da senden aldığı şeye ne diye üzülüyorsun. Verdiği şey üzerinde O, senden daha çok hak sahibi değil midir?" dedi.
Adam bu nasihat üzerine kendine geldi, daldığı gafletten uyandı. Böylece Allah, kadının sözleriyle adamı irşat etmiş oldu.
(Muvatta, Cenaiz, 43)

İsrail'e sövmek, işgalin kötülüğünden söz etmek, yaşanan dramları ortaya dökmek en kolayı. Müslümanlar olarak zihnimizi çalıştırmamız gereken nokta şu: Kudüs'e lâyık mıyız? Ona, hep eleştirdiğimiz diğerlerinden farklı olarak, şanına yaraşır şekilde muamele edebilecek miyiz? Bunun için ne yapmalıyız? Hazırlıklarımız var mı? Nesillerimiz bu bilinçte mi? Kudüs'ü tanıyor muyuz?