Salinger’la tanışmamız pek iyi geçmemişti. Çok büyük bir beklentiyle başlayıp büyük bir hayal kırıklığıyla ayrılmıştım Çavdar Tarlasında Çocuklar’dan. Öykülerini daha çok sevdim. Bayılmadım, tam benlik bunlar demedim ama eli boş da dönmedim.
Bu öyküleri okurken bir daha fark ettim ve teyit ettim ki, ben konuşma çizgilerini çok sevmiyorum. Hele de bir metnin tamamına yakını konuşma çizgilerinden oluşuyorsa, okuma keyfim düşüyor. Bir konuşmayı takip etmek zorunda kalmak, o konuşmanın içinden öykünün damarını yakalamaya çalışmak yorucu geliyor bana. O öyküden bana ne kalacaksa, ben onu hikayenin içinden kendim tutup çıkarmak istiyorum sanırım. Bunu başkasının ağzından duymak işin büyüsünü bozuyormuş gibi hissediyorum.
Salinger da konuşma çizgilerini pek sıklıkla ve bolca kullanıyor. Bu yüzden, bir kitabını daha alıp okur muyum, sanmıyorum. Yine de beni bu kitaptan mutsuz göndermediği için müteşekkirim.
-Jerome_David_Salinger608.jpg){kind=small}
