Sabitlenmiş gönderi
Yaşadığım çok kötü günler, yaşadığım anlardaki yorgunluğumu yitirdi. Yaşadığım iyi günleri de unutmuşum. Sonuç; anlamsız bir ortalama. Nedeni de galiba hep tek başıma yaşamaya zorlanmam. Toplumsal düzen gereği mutluluğu tek başıma aramam. Bin türlü (ve hâlâ süren) hesaplı kargaşadan tek başıma çıkabileceğim konusunda şartlandırılmam. Benim için ve benim durumumda olanlar için nereden bakılsa önemli olan sonuçtu. Anlık mutluluklar (mutsuzluklar birikir) birikmiyor.
Orhun kitabesinde Bilge Kağan, kendi milletine bu gayeyi ne güzel anlatıyor:
"Ey Türk milleti, eğer o ülkeye gidersen öleceksin. Fakat içinde ne zenginlik, ne de keder bulunmayan Ötüken ülkesinde kalarak, kervanlar ve kafileler gönderirsen, ebedi bir saltanatı muhafazada devam edeceksin!"
Sayfa 21
387 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Son kez şansını denedi:
“Kadın ister misin?”
Yine güldüm...
“Ben şu andan itibaren bir elmayım, Babar. Ne yapabilirim ki bir kadınla?”
“Tamam işte!.. Sana bir kadın bulurum, o da ısırır seni!”
“Boş ver!” dedim. “Kimseyi cennetten kovdurmayalım şimdi!”
Sadece okuyordum. Kaçırdığım dünya, insanlar ve zaman hakkında okuyordum. Yapabileceğim başka bir şey yoktu. Belki bir de kendimi öldürebilirdim ama ona da zamanım kalmıyordu. Çünkü tam kendimi asacakken uyuyakalıyordum.
Peki, zararın neresinden dönsen kârdır? Yani, tam olarak, neresidir orası? Çünkü zarar da bir yere kadar zevk verir, değil mi? Sence de öyle değil mi?
“Sen çok akıllı bir çocuksun... Ama kötü bir huyun var. Başkalarının aklıyla alay ediyorsun!”
İçim aşkla dolu, dostlukla dolu, hiç olmazsa bu akşamlık. Sen bakma o yüzdeki nura. Yalanadır, aldatır.
“Ama arkadaşlarını öldürüp seni hapse atanlar bu insanlar değil herhalde, değil mi?”
“Daha kötü!” dedi Rastin. “Bunlar sustular!”
İşte bu yüzden de hayat, maçın kendisini şeref golü sayan, inatçı bir asalaklar takımını izlemek kadar sıkıcı. Dolayısıyla bir umut ya da bir amaca gerek yok, hayatta kalmak için. Öleceğini bilmek yeter. Hayattasın çünkü tehlikedesin. Hayattasın çünkü her saniye ölüyorsun.
Bir insandan bu kadar nefret etmek ve onun tarafından önemsenmeyi bu kadar istemek, aynı anda nasıl mümkün olabiliyordu? Bu iki istek de aynı bedende kendilerine nasıl yer bulabiliyordu?
Sonra Harmin de gitti zaten. Kendi kapısını kapamaya. Geriye kitapları kaldı. Hepsini bana bıraktı. Bir de ben kaldım... Bir de bütün o cesetler...
Belki de böyle karar vermişlerdi. Kimin öleceğine... Ya da Dordor Harmin’e Aruz’la yaptığı konuşmadan hiç söz etmemiş ve bütün kısa çöpleri kendine saklamıştı... Sonra da şöyle devam etti:
“Diyor ya Âşık Veysel, ‘iki kapılı bir han’ diye? Ondan cereyan yapıyor bu hayat! Onun için üşüyorum hep. Gideyim de kapatayım birini!”
Her günü ilk kez yaşıyormuş gibi hissedecek kadar unutmak gerekiyormuş... Ve de bağırmak: “Hangi dinde deja vu yok, ben ona inanacağım!” Ve de susmak: Nerede diriliş yok, ben orada olacağım...
Hayat Fiziğine Giriş:
Her doğum, en az iki ölüm eder. Biri yaşamak, diğeri yaşatmak isteğine bağlı, iki ölüm.
116 syf.
·
Puan vermedi
