Yol uzun. Bu bedeni taşıyamam. Çok ağır.
Bilirsin... İnsan çok hüzünlü olduğunda sever gün batımlarını...
Bu olayın sonucunda üzüntü hissedeceğim için kendimi kapatmama gerek yok, kapıyı açarsam elbet gidecek.
Belki de hüznün tek istediği şey, ziyarete geldiği zamanlarda hoş karşılanacağını bilmektir.
Mutlak bir "mutluluk" noktasına varmaya çalışan bir kültürde yaşıyoruz. Lügatımız, mutlu veya mutsuz üzerinden betimlenen ikiliklerle dolu.
Hep kalabalıksın, hep yalnızsın. Sadece sen refaket edebilirsin sana, sadece sen dokunabilirsin içindeki aydınlığa.
Perdenin arkası dünyadır, perdenin berisi ise yuva.
Bizi içeride kılan şey duvar değil, perdedir.
Çaresizlik hissi kalbimin kırılmasından daha ağır.
Sayfa 8 - Vardal Caniş
Kalbimin kırılmasından korkmuyorum, kendimi koruyamamış olmanın hüsranı beni korkutan.
Sayfa 8 - Vardal Caniş
Yaşadığımız değersiz bunalımlar, hücrelerimizin umurumda bile değil.
Sayfa 5 - Kaan Koç, düşyükü
…annesini de bu denli inciten dünyadan nefret ederdi.
Sayfa 5 - Kaan Koç, düşyükü
Bu kadar acı çekerken nasıl oluyor da bu denli dirençli kalabiliyordu?
Sayfa 5 - Kaan Koç, düşyükü
Kimsenin özündeki iyilikle ilgilenmiyorum artık..Öze inanmıyorum.
Sen ve ben, eylemlerimizden ibaretiz.
Birileri sadece kötüdür.
Başka bir açıklamaya ihtiyaç duymaksızın kötüdür.
Vardal Caniş
Sayfa 22
Eğer bir şeyi bütün olarak görebilirsen, hep güzelmiş gibi görünür. Gezegenler, yaşamlar..
Ama yakından bakıldığında bir dünya yalnızca toz ve kayadan oluşur. Günden güne yaşam daha da zorlaşır, yorulursun, ritmi kaçırırsın.
Uzaklığı ararsın. Ara vermeyi..
Dünyanın ne kadar güzel olduğunu görmenin yolu, onu ay gibi görmekten geçiyor. Yaşamın ne güzel olduğunu görmenin yolu, ölümün bakış açısından bakmaktan geçiyor.
Ursula K. Le Guin
Sayfa 45