Sıkılan yeraltı sularının gökyüzünü seyrettiği penceredir kuyu.
- Kafkaokur sayı 39 -
İnsanın en hazin kazası: içindeki kuy(t)uya düşmesi. Değil mi ki yanında taşır insan kuyusunu. Yanında taşır uçurumunu. Çırpınıp durur insan yalnızlık kuyusu odasında. Dümdüz uzanır sonunda mezarında - kör kuyusunda yaşamın.
- Kafkaokur sayı 39 -
Peşine takıldığımda aklından geçenleri tahmin edebiliyordum. Çünkü en sağlıklı iletişim sessizlikle sağlanırdı.
-Kafkaokur sayı 39 -
Terk edilmek en çok bize yakışıyordu, hayat bu ya, bazı duyguları yerçekimi bile kaldıramıyordu.
- Kafkaokur sayı 39 -
Çok mu uçtum? Olsun, uçalım. Evrenin uçan şeylere zaafı olduğu ortada. Bu yüzden belki de asıl lanetimiz, kanatsızlığımızdır.
-Kafkaokur sayı 39 -
“Ne yaparsam yapayım, ensemi asla öpemeyeceğim!” Bu nasıl olabilirdi? Bana aitti orası, benim ensemdi! Ama dudaklarımı oraya gömmemin hiçbir yolu yoktu, asla da olmayacakı. Bana ait olup yalnızca başkalarının erişimine bahşedilmiş zevklerden biriydi; enseme öpücük.
- Kafkaokur sayı 39 -
“Besbelli bir kuyudan son kez çekilecek kovada suydun sen. Kovayı tutup kimin alacağını merak ederken... Korkma, kuyunun başında bekleyen, işte o benim...”
-Kafkaokur sayı 39-
Olan, olması gerektiği için oldu. Olduğuna göre başka türlü olması mümkün değil. Gerçek, olanın olduğu haliyle olmuş olması. Aslında bir perspektif değişikliği kadar uzaksın yıldızlara doğru yükselmeye. Bir adım sağa kaysan, 20 derece sola dönsen bulacaksın neredeyse.
-Kafkaokur sayı 39-