Bir şekilde karşıya geçmiş olmam,kitabın bitmiş olması, beni mutlu etmekle beraber tedirgin de etti.Çünkü artık şiirle karşılaşmanın,tanışmanın bir sorumluluğu olarak kitabı okumadan önceki tarafta kalan konformist ‘ben’imi ikna ederek, onu karşıya ‘kendim’e götürmem gerektiği inancındaydım.İki uçurumu birbirine bağlayan köprüden onu düşürmeden ‘şiir’e götürmek istiyordum.Kılavuz şarttı ve yol boyunca şiir serbest.Yoksa ilerlemek ne mümkün:
“...Karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında
öyle yoruldum ki yoruldum dünyayı tanımaktan
saçlarım çok yoruldu gençlik uykularımda
acılar çekebilecek yaşa geldiğim zaman
acıyla uğraşacak yerlerimi yok ettim.
Ve şimdi birçok sayfasını atlayarak bitirdiğim kitabın
başından başlayabilirim.”
(Kanla Kirlenmiş Evrak,İsmet Özel,1972)