Zaman, ne kadar korkunç bir şey öyle değil mi? Anlam barındıran her şeyi kendi içine bir karadelik misali çekip yok ediyor.
Penceremin önünde bir kedi:
Gözleri senin gözlerin, içine çeken bir karadelik misali
Şımarık çocuk halleri senin hallerin
Aklımdan çık diye gidiyorum.
Karşıma çıkıyor yine o kara kedi...
Kimyamiz uymadı. Soğuk bir su damlasi, yanık sıcakta yüzyıllardir aşindirmış oldugu kum tanesinin ayak tabanlarimi yakıyor olduğunu şimdi hissettirdi bana. Sense ebedi varlığımın mirası olan bedeni ilk kez optun. Hangi dduyguma hangi tanımı versem yakışırdı şimdi. Koysa aynayı karşısına duygularım birbirinden habersiz sahici yansimalarina birer
Karadelik gibi insan
Ya da bir elmas misali.
Zorluğu kendine has
Yaşadıkları içinde bir girdap...
S.
Uzak durulması gereken insan tipi...
Bazı insanlar karadelik misali içinizde ki bütün enerjiyi çekip sizi rahatsız etmekten başka bir halta yaramıyorlar gerçekten...
hiçlik gelir aklıma ben düşünce aklıma,
Ne kadarda yazık olmuş bana.
bir deliyi oymamışım dünya tiyatrosunda,
koca bir karadelik yutmuş beni her defasında.
yeniden doğmuşum bir anka misali acılarıma,
ve sessizliği sevmişim her kanlı göz yaşımda .
bilmem hatırlar mısın çocukluğumu,
gerçi biz beraber büyüdük değil mi.
sen ben ve hiçliğim.
ne badireler atlatmışız kör karanlık sokaklarda.
bazen kendi yokluğumuza ağladık,
bazen sokakta oynayan bir çocuğa
olmuştur belki bizimde gülen maskeler taktığımız.
ama hep bayramdan bayrama
Anlaşılmamak karanlığında kalan insanı
Sükut çeker içine
Bir karadelik misali...
gözlerin bebeğim, karadelik misali çekip yutuyor beni. oraya, demirliklerinin arkasına hapsoldum. artık siyah irislerinin tutsağıyım, kurtulmak istemiyorum. daha derine çek beni, kaybet kendi benliğinde.
