"tanrı bizi birer heykel gibi yontuyor" diyor, "bizi biraz daha güzelleştirmek ve inceltmek için vurduğu çekiç darbeleridir acı."
Durgun bir suda yüzen kâğıttan kayıklar gibi yalnızca suyun üstünde yüzenlerden konuşuyoruz, derinliklerde olanlardan, duygulardan konuşmuyoruz, konuşmak bize gerçek bir mutluluğu, mutluluk ise gerçek acıyı getirir diye korkuyoruz, bu korkunç ilişki bizi köksüz ve manasız konuşmalara mahkûm ediyor, derinde olan, sahici olan söylenmiyor, yalnızca suyun üstünde yüzenler, kuru yapraklar, rüzgârla eğilen kamışlar, bazen bir nilüfer, yosun parçaları.
acıdan kaçıyorsan mutlu olamazsın, mutlu oluyorsan acı çekeceksin.
Derinlikler bizim dalıp bir şeyler çıkartacağımız değil, ancak batıp da kaybolacağımız bir yer.
Mutluluğun tarifini yapamıyoruz, acının tarifini, sevincin tarifini, kederin, sevginin, kıskanmanın, özle-menin, kaybetmenin, istemenin tarifini yapamıyoruz, konuşmuyoruz bile bunlardan, her bir damlası diğerine benzeyen durgun bir suyun üstünde hep aynı yeknesaklıkla, hep aynı konularla kımıldanıyoruz.
Acıyı zaten biliyoruz, acılarla parçalandık, ama her acıyı da bilmek zorunda mıyız?
O bakışlardan bir dize geride bıraktığı kâğıtlara kalmıştı:
"Sadece rüzgâr gelir bir güvercinin cenazesine."
Konuşmamız gereken yerlerde sustuk.
Hepimizin hayatından bazı hayaller yürüyüp geçti, hayatımızda kalabilirlerdi, onlara izin vermedik, söylenmesi gerekenleri söylemedik onlara, "kal" demedik, "gel" demedik, "geliyorum" demedik.
"Çeşmenin yanında susuzluktan ölüyorum."
"Hayatı o kadar hafif yaşamaya yetmiyor bizim gücümüz."
Ağır bir şekilde yaşıyoruz biz hayatımızı. Mutluluk kavşaklarında hafif manevralar yapamıyor, ağır hamlelerle mutsuzluğa ve pişmanlığa doğru yürüyoruz.
Yaşanabilecekken yaşanmamış kaç mutluluk var hayatınızda?
Yaşanmışlardan fazla mı?
Yaşanmamış olanlar yaşanmışlardan fazla, değil mi?
Mutluluk yalnızca oyunlarda mı var?
Gerçek hayatta mutluluğa doğru yürünmez mi?
Niye sapamadık istediğimiz yola?
Eğer hayatımız kaybetmeye pek de aldırmadığımız bir oyun olsaydı, zarımızı attıktan sonra, istediğimiz yöne sapar mıydık?
Hepimiz gizli gizli, hayatımız boyunca çeşitli mutluluk kavşaklarından geçtiğimizi biliyoruz, genellikle o kavşaklarda ters yana döndüğümüzü de.
Bir şiir okuyabilir ya da masal anlatabilirim.
Ama kime?