Henüz hayattaysanız, inanın bana, sansasyonun, fiyaskonun, rezaletin sonu yok.
Manevi etkinliğimizin zavallı, önemsiz yayı: İnsan aklı!
Okur Takip Önerileri
...ve ben bir kez daha alnıma yazılmış belirsiz kaderimin içinden çıkılmaz umutsuzluk ve korku labirentine giriyordum.
Ağlamadım, fakat yüreğimde taş gibi ağır bir şey vardı.
Gelecek bazen o kadar karanlık görünür ki insanoğlu düşüncelerini üzerinde yoğunlaştırmaktan korkar, akli faaliyetini tamamen durdurur, kendini ne geleceğin ne de geçmişin olmadığına inandırmaya çalışır.
Bana her şeyden fazla ıstırap çektiren şeyse, bazen beni anlayıp bunu gizlemesiydi.
Gözlerinizin çekingen bir tavırla, kararsızca karşılaştığı tesadüfi bir bakışta, söylenmek istenip de söylenemeyen ne kadar çok istek ve düşünce, karşıdakinin bunları anlaması ihtimaline duyulan ne kadar korku vardır!
Tek başımıza olmadığımızı, yani bir ailemizin de olduğunu, dünyanın bizim etrafımızda dönmediğini; bizimle hiçbir ortaklıkları olmayan, bizi pek umursamayan, hatta varlığımızdan bile haberdar olmayan insanların da başka hayatları olduğunu ilk defa açıkça fark ediyordum. Kuşkusuz daha öncede tüm bunları biliyordum; fakat şu anki gibi bilincine varmıyor, hissetmiyordum.
Hayatınızın belli bir bölümünde her şeye karşı bakış açınızın aniden değiştiğini, sanki o âna kadar gördüğünüz tüm cisimlerin size artık bilmediğiniz tarafını gösterdiğini bir anda fark ettiğiniz oldu mu okuyucum?
Bu zamana kadar hayalimi kaplayan ağır hatıralara dair meselelerden uzaklaştıkça bu hatıralar güçlerini kaybediyor; yerlerini hızlıca tazelik, güç, umut ve yaşam duygusunun ferahlatıcı hissi alıyor.
Hiç üzgün değilim; zihnimin gözleri geride bıraktıklarıma değil, beni bekleyen şeylere çevrili.
Ne zaman kırlara gitsem neden olduğunu anlamadan hayal kırıklığıyla dönerim. Ne zaman gri gökyüzüne baksam kalbim sıkışır. Ne zaman duysam kuş cıvıltılarını, baharın sesini nedendir bilmediğim bir acıya tutulurum.
