Köyleri bombalayan, aileleri parçalayan kişilerin asla barınamayacağı, barış ve huzur içinde yaşanan bir başka gezegen mi arıyor acaba kendine?
Hem okuyup da ne yapacaktı, kızdı o! Babalarının ruhu rahatsız olur, kemikleri sızlardı yattığı yerde.
Ben köy öğretmeniyim , bir bahçıvanım
Ben bir bahçe suluyorum gönlümden
Kimse bilmez , kimse anlamaz dilimden
Ne güller fışkırır çilelerimden
Kandır ,hayattır, emektir benim
güllerim
Korkmadım , korkmuyorum ölümden
Siz çiçek getirin yalnız , çiçek getirin
Dünya'nın bütün çiçeklerini diyorum
Bütün çiçeklerini getirin buraya
Öğrencilerimi getirin , getirin buraya
Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer
Bütün köy çocuklarını getirin buraya
Son bir ders vereceğim onlara
Umut, belki de insanlara yaşama gücü veren tek şey, bu bembeyaz karın altında sessiz ve vakur duran, görmüş geçirmiş yaşlı şehirde.