Önce gözbebekleri,
atropinle büyütülmüş gibi.
Kim düşer mavi kuyuya?
Kim örter gökyüzünü?
Kim söz eder bir diğerinin
yıkamadığı elden?
Sonra yakınlığı
dişlerin ve dilin.
Kehanette bulunmak kolaydır.
Hiçbir kuş arada
"Guguk" demez.
Gelen, düşünceden yoksundur.
Kim örter üstünü düşlerin?
Kim yazar küçük yazıyla:
Karadır omuzları gecenin.
Uzun bir süredir
Derin uyumamıştım bu kadar.
Zamanla öğrenilir yeniden:
Kurur kuyular.
Neşe
bir yavru hayvan.
Tutar yolunu yukarı doğru
kanatları olmadan.
Zaman: cepleri
kanla nemlendiren
bir şey.
Yaşam yağıyor
açık gövdelerden.
Günler ve
onların insanlarla
sessiz alışverişi,
kaybolan.
...
Bunu farklı görüyorum
- kelimeler
kapitalizmin artıkları-
Bunu öyle görmüyorum.
Kar diyorum ve ağzımda
1929 kışı.
Su, diyorum, bir kez daha
Kuzey Denizi'nde boğularak.
Ateş. Bir elim
yanmakta
son savaştan beri.
Özgürlük diyorum ve hâlâ
bilmiyorum ne söylediğimi.
Bazıları bekler
mutluluğun belirmesini
-bir profil, duvara atılmış,
kapının uzanabildiği.
Ölüm bir zaman-oyunudur,
öncesinde yaşamla,
içinde nereye olduğunu bilmeksizin
hep kanadığımızı
hissettiğimiz.
Zaman geçip gider.
Her şey bağlıdır birbirine
- demek istediğim dikkat et:
"kültürün tasvirinde bireyler basit
birimler olarak görünürler."
Gerçekte yapmak istediğimiz,
beklemektir,
bizi boğacak kelimeleri
boğazımıza dizecek kişileri.
Hep aynı şarkı
-yalnızca böyle.
Yaşıyorum.
Bu kısa melodi.
Fazla olmasın bir defada.
Saymıyorum günleri.
Değişirken durumlar defalarca
sözü olmaz onların.
Benimse var. Yeterli
bugün için, ilerletir beni
bazen eğer ben
başka kapıların önündeysem
ve geceleri olması gereken
bir pencere ışıklıysa, tadına varılabilen
güzelliğin bir noktası gibi.
Bana yararı olmaz
nasıl hayatta kaldığımı
kimsenin fark etmemesi.
Şimdilik her şey eskisi gibi kalır-
bir hatırlatma mekaniği.
Çocukluk Kathreiner'in çekirdek kahvesi gibi kokardı.
Herkes kendi tarzıyla
kaçar gerçeklikten.
Doluydu o zamanlar hesap defterim
çizilen kırlangıçlarla.
Denir ki saatin içine
ölüm yerleşir.
İstemedim
gözlerimi yıkamayı.
Hatırda tutmak istedim
görmüş olduklarımı.
Başparmakla işaret parmağı arasında
tutuyorlar su bardaklarını sessizce.
Ara sıra
götürüyorlar ağızlarına,
sönerken sigaralarının küçük ateşleri.
Söylenecek çok şeyleri var.
Masanın altındaki bacakların hareketleri
rahatsız bu yüzden.
Sinirle eşeliyorlar
ayakkabıyla yerleri.
Fakat masanın üstünde
bozulmuyor terbiye ve sessizlik.
İyi beceriyorlar
su bardaklarını
bir süre sonra
havada asılı bırakmayı.
Bu arada cümleler kuruyorlar,
yalnızca kalbin derinliklerinde
anlaşılabilir olan.
Yelkenliler ve gülüşler,
sakalda altın gibi duran,
geçip gittiler, ağızdaki
pis bir nefes gibi,
kireci toza döndüren
bir gölge gibi duvardaki.
Dağılmaksızın kalır keder,
siyah baldan yapılma,
ışığa asılı, güzel kokusuyla,
kuş pisliği gibi nemli
ve sıcak tuğla basamaklara
yüklü kolay ölüm olarak.
Fal açan gemiciler
yalnızlar kendi içlerinde.
Tütün sızıyor
aralık gözkapaklarından içeriye.
Mavi perde geceye
fırlattıkları bıçaklar
çentikler açıyor sonsuzluğun
uyanık kalan sert rüzgârında
Ses (Die Stimme)
Akşam yükseldi su gibi
ve boğdu gözlerini.
Yine de gitti onun sesinin ardından.
Gece bir keten kuşunun derisi kadar hafifti.
Sayfa 13
Unterhaltung
Sinirle eşeliyorlar
ayakkabıyla yerleri.
Fakat masanın üstünde
bozulmuyor terbiye ve sessizlik.
İyi beceriyorlar
su bardaklarını
bir süre sonra havada
asılı bırakmayı.
Bu arada cümleler kuruyorlar,
yalnızca kalbin derinliklerinde
anlaşılabilir olan.
Sayfa 15
Beyaz
Kar yağdığını söylüyor biri.
Parça parça hava
yavaştan
açıyor gözlerini soğuğa.
Kar güzeldir yazmak için.
Beyaz bir mektup boyunca
söz dinliyor zaman ve
elma ve buz gibi kokuyor
eriyene değin.
Ufuk mavisinin gizli aşkı
bir kızın damar rengine.
Yalnız bir adam
ayaklarının yanına
çiziktiriyor kendi gölgesini.
Her sarı biliyor
bir limonun hikâyesini.
Sayfa 29
Yağmur
ölü bir dilin
uzun cümleleri gibi,
Cicero'nun Latincesi.