"Bi daha mı gelicez ulan dünyaya" deyip, kahve ve pasta yicem. Resmini paylaşacak kadar görgüsüz değilim ama yazacak kadar bi edepsizlik durumum var. Bir de yatsı namazını bile daha kılmamışken üstelik. Tanrım, karmakarışıklaşmaktayım.
Çok zamandır kapattım kendimi dostlarıma, çevreme. instagram, Twitter uzaklaştım; bi kitaplara birde buraya açtım kendimi…
Bu gün arkadaşım aradı, en son sınavdan önce konuşmuştuk.. sonrasında hepimiz çekildik kenara, sonuç açıklanınca zaten söylenecek sözümüz kalmamıştıda..
Bu gün beni aradı ‘bana bir şey söyle yapabilir miyim tekrardan, çalışmalı mıyım sınava, oluru var mı .. ‘ dedi.
Beni aradı çünkü her zaman en umutlu olan bendim, bunca yılın olmamışlığına rağmen hep nasiptir bırakmak yok diyen,pes etmeyi düşünene fırça atan bendim..
Dedim ben yokum daha toparlanamadım..
Bu sefer tersine döndü, o bana fikir vermeye fırça atmaya başladı, bırakmak yok dedi bırakmak yok..
Ben kendimi biliyorum bırakmam zaten, ama neyi bekliyorum bilmiyorum tek bildiğim canım yanıyor.. yazmak iyi geliyor, dilime dökemedim daha sözleri ‘tekrardan başlamak lazım’ cümlesini kuramadım mesela..
dağıldım toparlanamıyorum..
yine çok konuştum..
