Komar çiçeği gibisin; mor açıyorsun.
Üzerinden kartallar, baykuşlar ... kuşlar uçuşuyor.
Yükseklerde, ağaçların altında, metruk yerde.
Görüyomusun beni, görmüyor musun komar çiçeği.
O kadar maruz kaldım ki başka çiçek aklıma gelmiyor.
Kartallar uçar mı bir harâbeden
Köprülerden benim yarim geçer mi
Sen neden bu kadar güzelsin, bilmem
Taşırsın yeryüzüne ebedi tohumları
Ben ise kuruyacak bir suyun mahkûmuyum
Avuçlayıp öpüyorum kumları
Bir kara delikten bakarken hayat
Meydan okuyanlar kim bu serâba
Söyle bana hindiba
Gecenin karanlığı odama vuruyor, yaşadıkça yalnızlığımı hissediyorum, öyle acı veriyor ki bana, acımı kadehlerle paylaşıyorum. Yalnızlık ömrüm boyunca tanımadığım bir yabancıydı, onunla şimdilerde beraber uyanıyoruz. Her yeni güne iki yalnız, şarkılar yazıyoruz. Beyazlar içinde seni beklerken bu ayrılık niye? Siyahın matemine bürünmüş bu duygular niye? Ayrılık için çırpınışlar niye? Her sevmek ayrılık mı demek? Yalnız kalan aşıklar geceleri ağlar her ne kadar erkekler ağlamaz deseler de her erkeği ağlatan bir bayan vardır, başrolü ise yalnızlık ile ayrılıktır! Karanlık aydınlıktan, yalan doğrudan kaçar. Güneş yalnızda olsa etrafa ışık saçar. Üzülme doğruların kaderidir yalnızlık. Kargalar sürüyle kartallar yalnız uçar. Yalnızlık sis gibi, yalnızlık sızı, yalnızlık buz gibi, yalnızlık ayaz, yalnızlık kaygan zemin, tutunmadan durulmaz, yalnızlık sensizliktir, sensiz de hiç yaşanmaz. Bir gece kapını çalarsa yalnızlık, açma bırak dışarıda kalsın, hayat ne kadar zor ve acımasız olsa da hayatı öyle mutlu yaşa ki kapıdaki yalnızlık