violet: menekşe
finch: ispinoz
(kapaktaki kuş ve çiçek şimdi anlamlı gelmişti.)
“Yalnız değilsin,” dedi. Aslında öyleyim. Sorun da bu ya zaten; hepimiz bedenlerimize ve zihnimize sıkışıp kalan yalnızlarız. Hayattaki tüm arkadaşlıklarımız yüzeysel ve gelip geçici, diyebilirdim.
ergenlik çağımda aldığım bir kitaptı. okumaya o zamanlar başlasam da yarım bırakmıştım. şimdi düşününce ilk bölümlerin yaydığı kasvet bunun sebebi olabilir.
geçenlerde ne okusam diye göz gezdirirken elime geldi. on dakika kadar önce kitabı bitirdim, kapağını kapatıp elimdeki ıslanmış mendili yavaşça bıraktım. evet! ağladım. son yetmiş sayfasında sessiz sessiz ağladım. kafamda kurduğum senaryonun dışında gelişince olaylar ağlamama karşı koyamadım.
çok güzeldi. ama bunu benim gibi empati yeneteği kuvvetli olan hiçkimseye tavsiye edemem. kitap bittiğinde ayrılıp öylece hayatınıza devam edemezsin ve bu uyarımı kamu spotu olarak algılamanızı tavsiye ederim. çünkü hissettirdiği şeylerin uzun süre tesiri altında kalacağımın bilincindeyim.
son olarak teşekkür etmek istediğim biri var.
bana altı çizili birbirinden güzel cümleler bıraktın Finch. kitabımın birçok yerine gülücük koymama sebep oldun. seneler sonra bu kitabı elime aldığımda arasından düşecek olan kurumuş menekşeye bakıp gülümseyeceğim. sanki bana onu sen vermişsin gibi. teşekkür ederim. gerçekten.
