Herkes kendi gürültüsünü de götürür peşinden.
Peşimizden gürültülerimizi de götürünce geriye ne kalacak?
Dünya kullar için bir esaret.
Dünya, büyük kafes !
Kafes büyüdükçe esarette büyür. Esaretimiz büyüdükçe koşmalarımız da artıyor, varacağı bir kucak olmadan.
Yaşam insana ağır da kuşlara değil mi?
Teslimiyet gereklidir.
Ölüysen toprağa, diriysen yaşamaya.
Kendini,eksikliklerini, unuttuklarını ve yorgunluklarını görmeyen insan koşuyor, koşuyor, koşuyor.
Yavaşlarsa kendine çarpacak çünki.
Yavaşlarsa kendini görecek!
İnsanın en büyük korkusu kendisiyle yüzleşmek kanısındayım son zamanlarda.
Aklını kaybetmemek, acziyetini görmemek ve kendine bilenmemek için koşuyor insan…
En sonunda yatağına yorgun giren de o.
Bir yere koyalım insanı, kendini görebilsin.
Yetişmeye çalıştığımız onca şeyin altında ruhumuz inim inim inlerken ve hayatı dahi bir yerlere yetişmek ekseninde yaşarken bir çoğumuz; yavaşlamak sanat değil midir?
İnsan neyin haberini aldı da koşuyor?
Yaşam, acemilerine hayatı buğulu bir camın ardından izlettiriyor!
Kaplumbağaların ağır temposu, ölümün belirsizliginden olsa gerek.
İnsan neyin haberini aldı da koşuyor?
Ölmenin iki şartı vardır, dedi bir dostum: Doğmak ve yaşamak. Peki! Yaşamanın şartı nedir, diye sordum.
Yaşamanın tek şartı var o da " İnanmak" dedi.