şimdi artık
Bir kapıya vardık, bunu yalnızca kapı bilecek.
Herkes kendi gürültüsünü de götürür peşinden.
Peşimizden gürültülerimizi de götürünce geriye ne kalacak?
Dünya kullar için bir esaret.
Dünya, büyük kafes !
Kafes büyüdükçe esarette büyür. Esaretimiz büyüdükçe koşmalarımız da artıyor, varacağı bir kucak olmadan.
Yaşam insana ağır da kuşlara değil mi?
Teslimiyet gereklidir.
Ölüysen toprağa, diriysen yaşamaya.
Kendini,eksikliklerini, unuttuklarını ve yorgunluklarını görmeyen insan koşuyor, koşuyor, koşuyor.
Yavaşlarsa kendine çarpacak çünki.
Yavaşlarsa kendini görecek!
İnsanın en büyük korkusu kendisiyle yüzleşmek kanısındayım son zamanlarda.
Aklını kaybetmemek, acziyetini görmemek ve kendine bilenmemek için koşuyor insan…
En sonunda yatağına yorgun giren de o.