Doğduğum kasabaya her yıl, eylülün ilk günlerinde giderim. Sözünü ettiğim günler, üzüm toplama vaktidir çünkü; üzüm tanelerinin duruşunda, tadında ve renginde yankılanan çocukluğumu seyretme vaktidir.
Baklan Ovası'nı ikiye bölen Denizli-Uşak yolundan ayrılıp Beşparmak Dağı'nın dibindeki kasabaya doğru yöneldiğimde, her defasında tuhaf bir heyecan
Kendi kalemimden
Yalnızlığı iliklerime kadar hissettiğim bi an daha. Herkes beni tek bırakabilmek adına amansızca çabalıyormuş gibi.
Anlatmak istediğim tonlarca mevzu varken, hiç kimseye bunları anlatamamak ve yüreğini bir çöp kutusu gibi hunharca kullanmak kaçınılmaz oluyor.
Veryansın diyorum bağıra bağıra bir çığlık gibi adeta sessizce.
Çığlık bir çığ gibi büyüyüp koşuyor son sürat hedefe doğru.
Hedeften şaşmıyor. Adı yine yanlızlık oluyor tam onikiden vurulanın...
Kendi kalemimden
Bilmiyorum,
tekrar dökebilirmiyim
seni kalemimle kağıda,
çizebilirmiyim yüz hatlarını tenini
andırmayan bir boya kalemiyle
Bilmiyorum
yanlızmısın benim yokuş
yukarı yokluğumda
seviniyor mu gözlerin hayalimi bile
görmeye lanet ettiği için
Soruyorum
sevdasına yanıp bittiğim senmisin
yoksa boynu bükük çınar ağacımı
Söylemiyorsun
çünkü kocamış bir çınar olmak
istemiyorsun
Kendi kalemimden
Paranın insani değerlerin önüne geçtiğinin farkındayız.Peki ama neden bu durumu kabulleniyoruz?İnsan olmak dünyadaki parayla alakalı değil.Bizimle alakalı,kalbimizle...
Kendi kalemimden
GÜCÜM YETMİYOR
Dermanım kalmadı tükendim bittim
Allah’ım takat ver gücüm yetmiyor
Bitmeyen yolları beyhude gittim
Allah’ım sabır ver gücüm yetmiyor
Güzel hayallerim vardı başında