Bil beni, al beni
Bu saçmasapanlıktan kurtar beni
Uykusuz gecelerin
Gizli örtüsünden çıkar beni
Ben bunları kimseye anlatmadım
Kendimle bile konuşmadım
Bir tek sen duy diye,
Sen bil diye,
Sen anla diye...
Bülent Ortaçgil
Tavşanlar aslında o kadar da fena hayvanlar değilmiş (:
İlgimi çeken çoğu alanı, mesleğini yapabilecek kadar öğrenmeye çalışıyorum.
Bazen birinden sıkılıp diğerine koşuyorum, bazen diğerinden öbürüne. Sonrasında "Çok şeyi az çok öğreneceğine bir şeyi tam öğren." sözü geliyor aklıma. O zaman diyorum ki "Öğrenmek istediğim çok şey var, birinin derinine inince boğulma hissi veriyorsa -en
senin saçlarını fotoğraflar da ellerimle taradım kursağım da kendimle aramda bir mesele kaldı ..
Bülent Parlak
29.04.2024
Derin bir sessizlik kapladı odamı. Gözlerim yorgun, yüreğim ağır bir yük taşıyor gibi hissediyordu. Gece, yıldızlarla süslenmişti, ancak içimdeki fırtına tüm güzellikleri gölgelemişti. O an, pişmanlıkla yoğrulmuş bir yaşamın içine düşmüştüm.
Hayatımın peşinden koştuğum, gözlerimle gördüğüm, kalbimle hissettiğim her şey, bir zamanlar sevgiyle dolu olduğu düşündüğüm yollarda yitip gitmişti. Yanımda, sessizlik ve karanlıkla baş başa kalmıştım. Her adımda, yaşamın acımasız gerçekleriyle yüzleşiyordum.
O an fark ettim ki, kaybettiklerim sadece dış dünya ile sınırlı değildi. Kendimle, içimdeki karanlıkla savaşırken, sevdiklerime de zarar vermiştim. Onları anlamamış, değer vermemiş, kırılmalarına neden olmuştum. Şimdi, yalnızlığın sessizliği içinde, yaptıklarımın ağırlığını taşıyordum.
Pişmanlık, acıyı tarif etmekte zorlanıyordu. Yapılan hatalar geri alınamazdı, söylenmemiş sözler geri getirilemezdi. Gözlerimi kapadığımda, geçmişteki anılar canlanıyordu; kırık dökük ilişkiler, ihmal edilmiş fırsatlar ve yitirilmiş umutlar... Her biri, içimi kemiren birer çığlık gibi yankılanıyordu.
Artık geçmişte yaşananları değiştirmek mümkün olmasa da, geleceğe dair bir umut yeşertmek gerekiyordu. Pişmanlığın ağırlığını taşıyarak değil, dersler çıkararak ilerlemek... Belki de bu, içimdeki fırtınayı hafifletecek tek yoldu. İnsanın karanlıkla savaşında, umut her zaman bir ışık olabilirdi.
kendimle yüzleşmeyi öğrendim. hatalarımdan, huylarımdan belki de yargılarımdan tanıdım kendimi. ne zaman yanılgıya düşsem kendimi sorguladım. kendi kendime inandım ilk önce. yaşadığım tecrübelerden ders edindim. ve ben, aslında hayata tutunmayı öğrendim. kendime bakarak….⚡️
Belirsizliklerimi törpülemek gayesiyle merak denilen vadilere atıyorum bilincimi
Ne tarafa düşsem ordan sekiyor ve tekrar aynı nokta da buluşuyorum kendimle.
Kimsenin hiç bir şeyi görmediği anlarda bir periskop olmayı seçiyorum.
Gecelerim düşünce dağlarında fikre müsait bir alanda dolaşmakla geçiyor.
Kendimi ararken; kendi kendimi kaybeden yolları seçiyorum.
Sonun başlangıcı ile sonun nasıl bir başlangıç olduğu arasında mekik dokuyorum.
Ne başlayabiliyorum ne de son denen durağa varabiliyorum.
Belirsizliği biliyorum, artık belirsizlik damarlarıma karışmış bir zehir gibi.
Karıştıkça daha çok batıyor ve başımla gövdem arasına sıkışıyorum.
Harun Küsmüş
kendimle yüzleşmeyi öğrendim. hatalarımdan, huylarımdan belki de yargılarımdan tanıdım kendimi. ne zaman yanılgıya düşsem kendimi sorguladım. kendi kendime inandım ilk önce. yaşadığım tecrübelerden ders edindim. ve ben, aslında hayata tutunmayı öğrendim. kendime bakarak.