Ben deliyim…
Yorgun ve yalnızım kaldırımlara misafirim…
Gecenin gözleri üzerimde.
Denizin ortasında küçük bir
adayım, yüzme bilmem…
Emrederim adım gibi,
Emir benim!
Bugün kimseyle konuşmadım, dün de konuşmadım, ondan önceki gün de olduğu gibi, ondan önceki de.. kimse halimi hattımı sormadı. Her şeyi kendi kafamda kendimle konuştum. Ne düşünüyorum ne hissediyorum kimse bilmiyor. Beynimi bir sürü gereksiz şeylerle doldurdum. Ama yine de geçmedi içimdeki boşluk, yalnızlık, konuşma, paylaşma, anlatma isteği. En son ne zaman biriyle uzun uzun sohbet ettim hatırlamıyorum. Öylesine yaşamak benimki, yalnız çaresiz ve umutsuz.
“Gerçek bir sohbet kendimle ilgili daha önce bilmediğim, yeterli olmadığım düşüncelere erişmeyi sağlar ve bazen, benim bilmediğim ama, başkasının yeni bir ivmesi ile canlanan kendi sözlerimin bana açtığı bir yolda izlendiğimi hissederim.”(M. Ponty)
İstirhâm
Saçlarımı okşayabilmek isterdim. Yüzüme gerçekten gülebilmek, küçümsemeden, yargılamadan, eleştirmeden ve hatta iğrenmeden... Ellerim saçlarıma gittiğinde, "Ne güzelsin ne kadar da narin..." diyebilmek isterdim.
Kendime seslenmek isterdim bağırmadan, korkutmadan.
Çaya davet etmek isterdim kendimi, çay istemezsem kahve yapmak isterdim bana. Biraz sohbet etmek isterdim kendimle, kaçmadan, gözlerimi kaçırmadan, suçlu hissettirmeden, sitem etmeden.
"Nasılsın?" demek isterdim ve aslında gerçekten de nasıl olduğumu bilmek isterdim.
pdr.kelebek
Banagozde