Hz. Peygamber (s.s.s)'den İmam-ı Zaman (a.f)'a Kadar Ehl-i Beyt'in İki Yüz Elli Yıllık Mücadele Tarihi
250 Yıllık İnsan
Ali Hamaney250 Yıllık İnsan Gönderileri
250 Yıllık İnsan kitaplarını, 250 Yıllık İnsan sözleri ve alıntılarını, 250 Yıllık İnsan yazarlarını, 250 Yıllık İnsan yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Quranın "Qəlblərində (ruhlarında) xəstəlik olanlar" sözü münafiqlərə aid deyil. Düzdür, münafiqlərin bir qismi də belədir, lakin qəlbində xəstəlik olan hər bir adam münafiq deyil. Bəzən möminin də ruhunda xəstəlik olur.
Bu xəstəlik nədir?
Yəni əxlaqi zəiflik, eqoistlik, nəfsə pərəstiş və müxtəlif istəklərə uymaq.
Bunun qarşısını almasan, özün bununla mübarizə aparmasan, imanını əlindən alacaq və səni daxildən yeyəcək. İmanın alındıqda isə qəlbin imansız, zahirin isə imanlı olacaq. Belə bir şəxsin adı münafiqdir. Allah eləməsin, qəlbimiz imansız, zahirimiz isə imanlı olsa, etiqad və imanı əldən versək, dilimiz isə əvvəlki iman sözlərini söyləsə, bu, münafiqlik olar. Bu da təhlükəlidir.
Böyük Peyğəmbərin (s) ictimai həyatına bir baxış
Məscidə azançı seçmək istəyəndə səsi və görkəmi gözəl olanlar çox idilər, çoxlu məşhur adamlar və görkəmli şəxsiyyətlər vardı. Amma bütün bunların arasında Bilal Həbəşini (qara dərili) seçdi; nə gözəllik, nə səs, nə əsil-nəcabət və nə ata-ana şərafəti nəzərə alındı, yalnız İslam, iman, Allah yolunda mücahidlik və fədakarlıq göstərmək meyar seçildi. Görün dəyərləri əməldə necə müəyyən etdi! Onun sözündən çox əməli, rəftarı və davranışı insanlara təsir edirdi.
Böyük Peyğəmbərin (s) ictimai həyatına bir baxış
Əgər insan hər bir hadisəni ayrı-ayrılıqda incələrsə, bir şey anlamaz; gərək işlərin ümumi gedişinə, bütün bu işlərin necə tədbirlə, ağılla və dəqiqliklə həyata keçirildiyinə baxsın.
Bəzi adamlar düşünürlər ki, sonradan islama faydamız toxubənsun deyə canımızı qorumalıyıq. Əmirəlmöminin (ə) heç zaman özünü belə bəhanələrlə aldaltmadı. Onun uca qəlbi aldanan deyildi. Əmirəlmöminin (ə) bütün təhlükəli yerlərdə ön sırada dururdu.
Sayfa 71Kitabı okudu
Cahiz, ya da Əbülfərəc İsfahani yazır ki, Müaviyə xəlifə olduğu dövrdə bir dəfə atla
Məkkəyə gedirdi. Dövrün tanınmış şəxslərindən biri də onun yanında idi. Müaviyənin
başı onunla söhbətə qarışmışdı. Onların arxasınca atlılar gəlirdilər. Müaviyə mənsub
olduğu Əməvi qəbiləsinin cahiliyyət dövründəki üstünlüklərindən danışıb deyirdi ki, o
zaman atam Əbu Süfyan elə etdi, belə etdi və sair. Bu zaman yolda uşaqlar oynayır və
daş atırdılar. Bu arada bir daş Müaviyənin yanındakı adamın alnına dəydi və onu
qanatdı. O bir söz demədi və Müaviyənin sözünü kəsmədi. Qan onun üzünə və
saqqalına axdı. Başı söhbətə qarışmış Müaviyə birdən bu kişiyə sarı çevrildi və üzünün
qanadığını görüb dedi ki, alnından qan axır. O adam Müaviyəyə dedi ki, nə, qan, mənim
üzümdən?! Guya diqqəti o qədər Müaviyədə olub ki, bu daşın dəyməsini, alnının
yaralanmasını və qanın axmasını bilməyib. Müaviyə dedi ki, maraqlıdır, alnına daş
dəyib, amma sən anlamamısan? Dedi ki, yox, xəbərim olmayıb. Əlini vurub dedi ki, hə,
doğrudan da qandır. Sonra Müaviyənin canına, yaxud müqəddəslərə and içdi ki,
söhbətin şirinliyindən qanın axdığını anlamayıb. Müaviyə soruşdu ki, beytülmaldan
bəxşiş payın nə qədərdir? Dedi ki, filan qədər. Müaviyə dedi ki, sənə qarşı haqsızlıq edirlər, bunu üç dəfə artırsınlar. Müaviyə rejiminə hakim ənənə bu idi
O dövrdə kim başçılara və xəlifələrə yaltaqlanırdısa, yuxarı başa keçirdi, işlər ləyaqətə
görə bölünmürdü...