Yol ayrımına vardığında o iki tabelayı gördü.
Okudu.
Diz çöktü ve başladı ağlamaya..
Anıra anıra-haykıra haykıra ağlıyordu.
Çünkü kaderin bir cilvesiydi o iki tabela.
Birinde; " Bir alev bir ormanı yakar," yazıyordu.
Ötekisin de ise; "Sevgi ormanı kurtarır.."
"Yalnızlık etrafında, hatta hayatın içinde var olduğunu sandığın insan sayısıyla alakalı bir şey değilmiş..
Asıl ve en büyük yalnızlık sana kendini yalnız hissettiren insanlarla olmakmış.."