Sözler ve Alıntılar
Bizi biz yapan başkalarının bize bakışıdır biraz da
19. YY sonlarında
Dünyayı en iyi şekilde yansıttığı düşünülen edebiyat artık kendi başına dünyayı kuran bir etkinlik olarak algılanmaya başlandı. Edebî eser, elbette elbette dünyayla bir ilişki içindeydi ama bu yüksek entelektüel etkinlik dünyaya şekil veren bir güce sahipti artık.
Aydınlanmanın hayal kırıklığıdır aydının yaşadığı
İnsan...
Modernizm ilerlemeyle barbarlıktan kurtulunacağını vaat ediyordu. Oysa tam tersi olmuştu, barbarlık steril ve organize bir hal almıştı. İşte modernliğin ürünleri olan Nazizm ve dünya savaşları ortadaydı. Insanlar şu sorunun yanıtını bulamıyorlardı: Böylesine gelişkin bir uygarlık, böylesine incelmiş bir kültür nasıl olur da böylesine büyük bir barbarlık üretebilmişti? Üstelik bilimcilerin bu süreçteki rolü hiç de azımsanmayacak kadar önemliydi. Bir çoğu gönüllü olarak bu süreçte rol almış, savaş endüstrisinin kilit noktalarında görev yapmış, insanlar üzerinde yapılan korkunç deneyleri tasarlayıp gerçekleştirmişti.
Elimden geldiği kadar hikaye kahramanlarının konuşmalarını canlandırmaya çalışırdım okurken. Sonunda sucuk-ekmekçi başını sallar, kötü günler yaşıyoruz diyerek içini çekerdi. Olur böyle şeyler derdi elmacı da: insan neler görüyor yaşadıkça.
Kendisi olmak isteyen karakterlerin başkalarından farklı olduklarının bilincinde olmaları bir yandan da suçluluk duymalarına neden olur. Pamuk romanlarında kendisi olmak demek ait olduğu kültürün, toplumsal yapının dışına çıkabilmek, her türden cemaatin karşısında yalnız olabilmek demektir.
Bir tutunamayan için özgürlük, oyundan hiçbir şey almamakla mümkündür