Cumhuriyet'ten sonra hızla değişen kültür medeniyet dünyamızı ve sosyal hayatımızı yadırgayan kuşağın içinde, bu yabancılığı derinden hissetmiş olan yazarlardan belki de en önde geleni Abdülhak Şinasi Hisar'dır. Kişiliğinden ve mizacından gelen birtakım etkilerle geçmişe karşı büyük bir özlem duymuş olan Abdülhak Şinasi, eserlerinde bir "nostalji" derecesinde imparatorluğun son gösterişli zamanlarına rastlayan mutlu çocukluk dönemini, kendi duygu ve hayal âleminden de kattıklarıyla çok zengin bir biçimde işlemiştir. Yahya Kemal, eski İstanbul'un ve Boğaziçi'nin en büyük şairidir... Abdülhak Şinasi Hisar da körfez sularında dinlenen yaz gecelerinin, İstanbul'un sayfiyelerinde ve köy sokaklarında savrulan güz yapraklarının şairidir, denilebilir. Çünkü Abdülhak Şinasi'nin eserleri baştan sona mensur şiir karakterinde; müzikalite, ahenk, his, duygu ve hayal unsurlarıyla yüklü özellikler gösteren pasajlarla doludur. Abdülhak Şinasi; elimizin altında bir kaynak, bir hazine halinde dünkü Boğaziçi'nin atmosferini, şiiriyetini olabildiği kadarıyla duygu ve düşünce âlemimize kazandırmıştır. İsteyen herkes onun kitaplarından bir kaç sayfa çevirerek gece menekşe renkli suların üstüne dökülen yıldızların arasına karışabilir ya da akşamüstü "karaya vurmuş ahşap gemilere" benzeyen yalıların birinin "havuzlu oda"sında, gün batımının renkleri içinde kendini dağıtabilir... Tematik bir özellik taşıyan ve metinlerden hareketle yürütmeğe çalıştığımız incelememiz iki ana bölümde ele alınmıştır. Birinci bölümde; "Geçmiş Zaman" ana başlığı altında yazarın zaman karşısındaki tavrı, mizacından kaynaklanan duyarlıklar, çocukluk ve gençlik zamanları, bunların "geçmiş" duygusuyla ilintisi ve bu "geçmiş"i çekici kılan özellikler açısından bir yorum getirilmeğe gayret edilmiştir.
