Biz inanırıq ki, hamımız bir dünyada yaşayırıq. Eyni zamanda hər kəs öz tunelinin içiylə gedir, nə sağa, nə də sola baxmadan. Yalnız öz ömrünü xərcləyir və arxasında buraxdığı zir-zibillə geriyə yolunu bağlamış olur.
Yeva heç olubmu ki, saçından tutub sürüyürlər, amma sən sevinirsən. İnsan qəribə varlıqdır. Səni saçlarından tutub dağlar, dərələr boyu sürüyürlər, amma kimsə soruşanda ki, nə olub, sən sevincək cavab verirsən ki: "Məni saçlarımdan tutub sürüyürlər!" Əgər soruşsalar ki: "Səni xilas edək?" -sən cavab verirsən: "Yox". Əgər soruşsalar: "Dözə biləcəksənmi?" - sən cavab verirsən: "Hə, dözəcəyəm, çünki məni sürüyən əli sevirəm..." Yeva, sən bilirsən ümid nədir?
Biz inanırıq ki, hamımız bir dünyada yaşayırıq. Eyni zamanda hər kəs öz tunelinin içiylə gedir, nə sağa, nə də sola baxmadan. Yalnız öz ömrünü xərcləyir və arxasında buraxdığı zir-zibillə geriyə yolunu bağlamış olur.
Maraqla oxudum, ancaq kitabı anlaya bilmədim. Anlaya bilməsəm də elə bil nəsə məni kitabdan ayrılmağa qoymurdu. Qəliz kitab idi. Bəlkə də yalnış vaxtda oxumuşam. Aradan bir müddət ötsün, yenidən oxumağı düşünürəm.
Həmişə bir kitabı oxuyub qurtaranda kədərlənirəm. Elə bil ki, bu kitabın bir personajına çevrilirəm. Əsər qurtaran kimi bu obrazın da ömrü başa çatır. Bəzən də sevinirəm. Belə halda qorxulu bir yuxudan oyanmış kimi oluram, özümü yenidən dünyaya gəlmiş kimi yüngül və azad hiss edirəm. Hərdən öz-özümdən soruşuram ki, yazıçılar bizə nələr elədiklərini, bizi nə hallara saldıqlarını bilirlərmi?
- Mən ölməkdən qorxmuram. Yalnız ölümdən qorxuram, çünki bu hər şeyin sonu deməkdir.
+ Axı sən bu sonun nə vaxt gələcəyini bilmirsən. Mən həmişə belə təsəvvür eləmişəm ki, insan haçansa yorulub əldən düşür və yalnız ölüm onu rahatlığa qovuşdurur.
- Görünən odur ki, sən bu haqda çox fikirləşməmisən. Bəs insan yorulmadan ölsə, onda necə olsun? Hələ rahatlıq axtarmayanda?