Temel Karataş, ilk kitabı olan Yol Ağrısı ile Yaşar Nabi Nayır Öykü Ödülü'nü kazanmış ve Genç Orhan Kemal olarak adlandırılmış.
"Bir atımlık kurşun gibidir öykü. Hedefi ya etkiler, ya etkilemez. Bazı öyküler vurur geçer. Bazıları bir yere saplanır kalır. Bazıları da ıskalar. En derine giren en iyi öyküdür." demiş Temel Karataş öyküye bakışını açıklarken.Ağrı Eşiği'nde genel olarak en derine giren öyküler bulunmakta diyebilirim.Öykülerde, geçtiği çevreye ait olan yöresel deyişler, ustaca kullanılmış.Kimi öyküler diyaloglardan oluşmuş.Sonuç olarak,her insanın bir ağrısı var, hayat ağrısı.Ve hayata katlanabileceğimiz bir ağrı eşiğimiz var.Kendi ağrı eşiğimi düşünmeden edemedim.Kitabın sonunda en çok sorguladığım şey zaman ve mekân kavramları oldu. General öyküsünü çok sevdim.
"Zaman bellek değildir,olmaz,dedi Ruhi.Haklıydı.Oysa mekân varlığıyla bellekti.Zamanın unutması, unutturması, mekânın her daim hatırlatan olması bundandı.Gariptir, mekânın hatırlattığı çoğu şey seni mutlu etmez, dedi Ruhi.Sızılıdır.Mekâna, bedeni madde, ruhu zaman verir.Zaman her geçtiği an eskir.Haklıydı.An, andan eskiydi.Eski daima burun sızlatıyordu.Her zaman, bir mekânda oturuyor, her mekân bir zamanı ağırlıyordu."
syf 56 Hiçbiryer'de Bir Gün
