Hayatta öyle anlar vardır ki insan ne birini sever, ne birinin onu sevmesini ister. Herkesten, her şeyden, hatta kendi varlığından bile bizardır. Bütün gücü çekilmiş, hayat bağları koparılmış gibi ne çalışmak ister, ne iştahı vardır. Susup bir köşeye ilişmek, sabit bir noktaya bakmak ister. Ya da gözyaşıyla ıslanmış yüzünü yastığa gömüp bir şey düşünmek istemez.