KISACA: Kitabı çok beğendim.Müzikle ilgilenmek isteyenler için çeşitli tavsiyeler ve hikayeler barındırıyor.Müzikle ilgilenmeyenler için ise Türkiye de sanatın konumu,sanata verilen değerden bahsediliyor.
UZUNCA(spoilerımsı):Fazıl Say bu kitabında yıllardır verdiği emeği her ne kadar tam anlamıyla aktarmaya olanağı olmasa da sayfalara sığdırmaya çalışmış.O bir çırpıda dinlediğimiz,yeri gelip acımasızca eleştirdiğimiz eserlerin ne kadar zor şartlar altında kafa patlatılarak,hayatından çeşitli ödünler verilerek büyük EMEKLER çekilip oluşturulduğunu emeğin,sevginin,tutkunun önemini bütün samimiyetiyle anlatmış.Kitapta çok hoşuma giden bir özeleştirisi var Fazıl Sayın:”Atatürkçülüğün ve laikliğinin öneminin karşıt görüş çok güçlendiğinde son 15-20 senede daha iyi öğrenildiği ve GARDIROP ATATÜRKÇÜLÜĞÜNÜN çekmeceden çıkma fikirlerinin,kuru teoriciliğin işe yaramadığının görüldüğü,20 sene önceki düşünsel yanlışlarını fark edip kendisinin küçük çevresindeki fikir cereyanlarında bile daha toleranslı olması gerektiği.”
Fazıl Say bu ülkenin gerçekten kıymetini bilemediğimiz bir sanatçısı,aydını.Ülkece klasik müziğe olan ilgisizliğimiz ortada ve bunu bilmesine rağmen,hayyam retweet davası gibi yıldırılma,karalanma;konservatuarlardan orkestralardan eserlerinin çıkarılmasına rağmen ülkesine küsmeyen,Aşık Veysel,Nazım Hikmet,Metin Altıoklar,Nasreddin Hoca gibi değerlerimizi,kendince harmanlayıp batıya ve en önemlisi de bize anlatmaya çalışıyor.Fazıl Say siyasi ve dini görüşü bir kenara bırakılıp sadece sanatıyla değerlendirilmelidir.
