Bazı hastalar kendi mahallelerinde hatta kendi evlerinde kaybolabilirler; Benson buna ”çevre agnozisi” der. Yaygın olarak görülen diğer güçlükler şunlardır: Sol-sağ karıştırması, yazmada ve hesaplamada zorlanma, kendi parmaklarını tanımada güçlük. Bu sorunlar dörtlüsüne Gerstmann sendromu da denir. Bazen PCA’lı hastalar renkleri tanıyıp eşleştirebilirler ama adlandıramazlar; bu duruma renk anemisi adı verilir. Daha nadir olarak görsel hedef belirleme ve devinimleri izlemede bir sorun olabilir.
Howard gibi, Scribner da yazma yetisini korumuştu ama yazdığını okuyamamasmdan o kadar rahatsızdı ki daha önce hiç denemediği bir şeye, dikte ederek yazdırmaya başlamaya karar verdi. Neyse ki bu da başarılı oldu: Dikte etmek o kadar işe yarad1 ki, 80’den çok köşe yazısı yazdı ve yayıncılık yaşamı üzerine iki ciltlik anılarını tamamlayabildi. Şöyle yazmıştı: ”Belki bu da, bir beceriyi geliştiren sakatlıkların bir örneği." Yakın arkadaşları ve ailesi dışında hiç kimse bunları tamamen yeni bir tarza geçerek başardığını bilmiyordu.
İfade afazisi olan bazı hastalar için müzik terapisi paha biçilmezdir; bir sözcüğü şarkı gibi söyleyebildiklerini görünce dilin tümüyle yitirilmediğine, içlerinde bir yerdeki sözcüklere hâlâ ulaşabildiklerine dair güven duymaya başlarlar. Bu durumda, şarkının içine yerleşmiş dil yeteneğinin müzikal bağlamından koparılıp iletişim amacıyla kullanılıp kullanılamayacağı sorulabilir. Bu bazı durumlarda, bir ölçüde mümkündür; sözcükler bir nevi doğaçlama ritmin içine yeniden yerleştirilir.
Demek ki hiç konuşamasalar ya da konuşmayı anlayamasalar bile bazı hastalarda düşünsel işlevler -mantıklı ve sistemli düşünmek, plan yapmak, anımsamak, öngörmek, tahmin etmek- mükemmel biçimde korunabiliyor.