–Mənə elə gəlir ki, insan öz ürəyinin bütün istəklərini sıxıb boğanda, özünü başqalarının həzz aldığı çox şeylərdən məhrum edəndə əvvəl axır əlsiz-ayaqsız balığa dönür.
İndi heç kim balıq olmaq istəmir, hamı qanad açıb göylərdə uçmaq həvəsindədi, daha fikirləşmirlər ki, göyə çox qalxanda yeri gözdən itirib azmaq olar. Azadlığın axırı yoxdu, amma balıq nə qədər azad olsa da, bu azadlığın bir çərçivəsi, həddi var. Eh, indi balıq zəmanəsi deyil, indi quşların, quşbazların dövranıdır, vay balıqların halına...
–Deyirlər yuxuda ölən adamlar dünyanın ən xoşbəxt adamlarıdır.
–Yuxuda ölməkdən böyük bədbəxtlik yoxdur.
–Niyə?
–Çünki adam son nəfəsdə tövbə eləməyə macal tapa bilmir.
İnsan həyat yolu da belədir, düz, hamar yolla çox gedəndə adamı elə bil sükan arxasında yuxu aparır və qəfildən qəmbərliyə düşüb ayılanda görürsən ki, nə qədər lazımlı görüntüləri nəzərdən qaçırtmısan.
Allah ona görə təkdir ki, heç bir başqa xaliq, yaxud məxluq öz yanında bu qədər saf, təmiz, işıqlı varlığın olmağına tab gətirməz, bezər, darıxar eyni şeydən... Əgər Allah evlənsəydi, iki aydan sonra onun arvadı Şeytana qoşulub qaçardı.
İndiki dövrdə fədakarlıq göstərmək gözlərini yumub rəqs eləmək kimi bir şeydir. Rəqsə o qədər aludə olur, sanki özün də hiss eləmədən ətrafdakı hər şeyi sındırıb dağıdırsan. Onunçün də ya gərək oynamayasan, ya da ki ətrafında heç kim olmaya.