Aleviliğin Kayıp Bin Yılı (325-1325) Gönderileri
Aleviliğin Kayıp Bin Yılı (325-1325) kitaplarını, Aleviliğin Kayıp Bin Yılı (325-1325) sözleri ve alıntılarını, Aleviliğin Kayıp Bin Yılı (325-1325) yazarlarını, Aleviliğin Kayıp Bin Yılı (325-1325) yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Aleviler Hakk’ı gerçek, gerçeği Hakk bilirler.
Sayfa 14
-Erdogan_cinar863.jpg){kind=small}
Yirminci yüzyılın dâhisi Albert Einstein, inandığı Tanrı’yı şu cümlelerle tanımlıyor: “Var olan her şeyin uyumlu birlikteliğiyle ortaya çıkan Tanrı’ya evet, ama insanların günlük işleriyle ilgilenen cezalandırıcı ve mükâfatlandırıcı Tanrı’ya hayır.” Ünlü fizikçinin Tanrı algılaması, Alevi inanışı içindeki “varlığın birliği” inancının tam karşılığıdır. Bugünün bile ötesinde, akıl dolu inanışları nedeniyle Aleviler, hangi dinin egemenliğinde yaşamışlarsa o dinin kesintisiz ve amansız düşmanlığının hedefi haline geldiler. Onlara yönelik düşmanlık, her dönemde, tahammül sınırlarının ötesinde oldu. Aleviler, başka dinlerin hükümranlık alanlarında kendilerini olduklarından farklı göstermeyi, varlıklarını koruyabilmek için son bir sığınma noktası olarak benimsediler. Son bin yılda, İslam coğrafyasında, katliamlardan olabildiğince kurtulabilmek için olduklarından başka kisvelere bürünen Aleviler, önceki bin yılda da aynı korunma gerekçesi ile Hıristiyanlığa karşı takıyye içinde olmuşlardı.
Osmanlı İmparatorluğundan günümüze ulaşan gerek başkent İstanbul’da gerek eyalet merkezlerinde korunmuş taşra sandıklarında kayıtlı yüz elli milyon yazılı kayıt içinde Pir Sultan Abdal’ın ya da onun önderlik ettiği söylenen Alevi baş kaldırısından söz eden bir belge bugüne kadar gün yüzüne çıkmamıştır. Osmanlı İmparatorluğunun arşiv
Alevi inanışı içinde her şeyin üzerinde evreni yaratan bir ulu yaratıcının varlığı kabul görmez.. Yunus Emre'nin dizelerinde görülür; Yer gök yaratılmadan Hakk bir gevher eyledi...
Alevilerin kendilerini, düşman çevrelerde olduklarından farklı ifade etmeleri...
Alevilerin kendilerini düşman çevrelerde olduklarından farklı şekilde ifade etmeleri, onlar için bir güvenlik çemberi oluşturmakla birlikte, geçmişte ve günümüzde Alevilerin üzerlerine aldıkları korunma örtüsü, asıl olanı ortadan kaldıracak kadar iyi işlev görmüş, zaman zaman da asıl olanın yerini almıştır.
Osmanlı Beyliği, on üçüncü yüzyılın son senesinde (1299) Kuzey Batı Anadolu’da Osman Bey tarafından kuruldu. Beyliğin merkezi Bilecik’ti. Osmanlı Beyliği’nin kurucusu Osman Bey’in tarih sahnesine çıkışı ve küçük beyliğinin devlete dönüşmesinin başlangıcı, Osman Bey’in Anadolu’nun gerçek sultanlarından Şeyh Edebâli’den aldığı icazetle ve ona
Carbeas, Malatya Emiri ile iyiilişkiler içinde olmasına rağmen ona güvenmiyordu. 845 yılında merkezini Bizans’ın doğu sınırında sarp dağlarla çevrilmiş Divriği’ye taşıdı. Divriği, doğal savunma olanakları olan bir yerdi. Carbeas bu yeri seçmekle Bizans’tan gelecek saldırılara olduğu kadar Malatya Emiri’ne karşı da tedbirli olmayı hedeflemişti. Carbeas, Divriği’de bir kale inşa etti ve bu tarihten başlayarak Arguvan’da kurulan Alevi devletinin başkenti Divriği’ye taşınmış oldu.
Aleviliği, Hz. Ali ve on iki imamlara bağlı sayanlar, Aleviliğin "üstün piri" Battal Gazi'yi sessizce bir kenara ittiler...
Hele biz iş bu yola, gelmedik riya ile bu melâmetlik donunu giyen gelsin Gözüyle gördüğünü örte, eteğiyle
Bu yol pek ince yoldur yüreği çarpan gelsin İş bu sözü edenden bize nişan gerektir
Sözün özeti budur, canına kıyan gelsin
~Yunus Emre
Pir Sultan Abdal’a atfedilen, müridi tarafından taşlanan “pir”in hikâyesi, İmparator IV. Konstantin zamanında, kendi müridi tarafından taşa tutularak öldürülen Pir Silvanius’un öyküsünün aynısıdır.
Carbeas ve Chrysocheir’in Ankara-Mamak ve Eskişehir-Seyidgazi ilçeleri dışında, kendi başkentleri Divriği’de de bölge halkı tarafından binlerce yıldır ziyaret edilen makamları vardır. Hüseyin Gazi ve Battal Gazi söylenceleri Divriği ve civarında sanki dün yaşanmış gibi dilden dile anlatılmaktadırlar.
Alevi inancını semavi dinlerden ayıran ve sonu gelmez düşmanlıklara altyapı oluşturan bir diğer önemli farklılık da, Alevilikte ölümden sonra öteki dünya inanışının olmayışıdır. Kendisine inananların bağlılığını ve kendi kurdukları dünya düzeninin emniyetini, ölümden sonra bir başka dünyada vaat edilen ödül ve ceza sistemi üzerine inşa eden semavi dinler, Alevilikte öbür dünya inancının olmayışını hiç kabullenemediler. Alevi inanışına göre insan, sürekli beden-biçim değiştiren ilahi ruhun parçasıdır. Vücut bulmuş enerjidir ‘Işık'tır. Asla ölmez... Ko ölmek endişesin Işık ölmez bakidir Ölmek senin nen ola Çünkü canın ilahidir.
~Yunus Emre
"Serçeşme" Alevi terminolojisi içinde, erkânı kuran kişi ve “yol”un başlangıcı demektir. Yaygın olarak kabul edilmiş, temeli olmayan yapay tarih tezine göre Aleviliğin başlangıcı ve tarihsel altyapısını oluşturan olay, 1240 yılında Orta Anadolu’da meydana çıkan Büyük Babai Hareketi’dir. Bu hareketin önderi, Baba İlyas olarak da bilinen Baba Resûl’ün halifelerinden Hacı Bektâş-i Veli de Aleviliğin kurucusu yani “serçeşme”sidir. Hacı Bektâş-i Veli’ye edilen bu iltifatın hoşluğu içindeki Aleviler, bu iltifatın gerisinde Aleviliğin 1240 yılından önceki tarihinin inkârının gizli olduğunu sezemediler.
Hacı Bektâş-i Veli’yi Alevi yolunun başlangıcı, suyun başı olarak sunan yapay tarih tezi, bu yolla inanışın öncesini karartmış olmakla yetinmez. Hacı Bektâş ve onunla birlikte Alevi inanışını asıl yatağından, kendi yurdundan, geçmişinden ve soylu geleneğinden kopararak aklın kabul etmeyeceği bağlantılarla Türkistan’daki bir Nakşibendî dergâhına,