Timaş Yayınları’nın bir kolu olan Sufi Kitap’tan çıkan eser, farklı zaman ve farklı kişilerle yapılan ve Mahmut Erol Hoca’nın tasavvuf, felsefe ve siyasete dair düşüncelerini muhtasar bir şekilde ifade ettiği söyleşilerden oluşuyor. Elbette kitap telif olmadığı için Hoca’nın üslubunu tanıma ve yakalama noktasında okuyucuya yeterli ipuçlarını vermeyebilir. Ancak zeki bir okur hocanın yüklü olduğu derdin ayırdına varacaktır. Şunu da belirtmem gerekiyor kitap ile hocanın üslubunun ayrıldığı en önemli nokta sanırım şiirler. Hoca ifade-i meramda sık sık şiire başvurduğu halde bu kitapta bu “huyu”nun yansımasını göremedim.
Kitabın bir hülasası niteliğinde şu iktibası da şuracığa kaydedeyim: Aristo: “Kendini tanı, Rabbini tanırsın.” İslami versiyonu “Men arefe nefsehu, fekad arefe Rabbehu” yani “Kendini bil, Rabbini de bilirsin”. Veyahut Delf Mabedi’nin girişinde yazıldığı şekliyle “Noverim me, noverim te”. Hepsi aynı manadadır.
