"Tanrım affet! Affet, yardım et!" dedi, birden ağzına gelen bu sözleri tekrarlayarak. İnançsız olan adam, bu sözleri sadece ağzıyla tekrarlamıyordu. Şimdi bu an, sadece bütün şüpheleri değil, aklının inanmayan imkânsızlığı Tanrı'ya seslenmesine hiç engel olmuyorlardı. Bütün bunlar kül gibi, ruhundan uçup kayboldular. Kendini, ruhunu, aşkını elinde hissettiği O'na seslenmeyecek de kime seslenecekti?