“Cehennemle bile yargılanmaya razıyım yeter ki beklemeyeyim…” diyecekti ama mahkeme salonunda yargılanmayı beklemesi sandığının aksine şahsı hakkında hüküm verilerek yaşamının netleşmesine neden olmayacak; kaderinin kendisi için yazgıladığı kimliksiz bir bekleyiş cezasının icrası olacaktı. Üniversite bitmiş ama işsizlik, aidiyetsizlik, yarınsızlık endişeleri yalnızlaştırıldığı odasında metafiziksel gerilim rüyalarına dönüşmüştür. Nice istikbal düşleriyle okuduğu üniversiteden sonra geç te olsa anlayacaktı ki: “Meğerse benim cezam; korku ve umut arasında yargılanmayı beklemekmiş, heyhat!” Bunu anlamasının bedeli uzun bir bekleyişti… “Benim bu odam, bir bekleme odası, bir geçiş yeri, bir Araf...” dedim kendi kendime. Gördüğüm rüyadan sonra bu yalnız odama Araf ismini koymuştum…. Baba ocağında kendisine ait odasındaki özel yaşamına özgü sandığı bu rüya, aslında bundan sonra tüm hayatını belirleyecek yalnızlık dramının metaforu olacaktı ama o bunun farkında bile değildi. Çünkü kapitalist baskının aidiyetsizleştirdiği bu soyut birey, sürgüne benzer her kaçışında kendisini bulacak olan Araf odalarında bundan daha trajik tecrit hücrelerini yaşayacaktı. Takıldığı Araf hücrelerinde yarı dinsel, yarı mitolojik rüyalarda kimliğini sorgularken varoluşsal anlamsızlığın en dipsiz uçurumlarına düşecektir. Bu yetmezmiş gibi ücretli öğretmen olarak gittiği köy okulu lojmanında vahyin ne anlama geldiği gibi baş belası bir sorgulamayla durumunu gittikçe çıkmaza sokacaktır. Artık bundan sonra trajedi; kimliksizlik, işsizlik, yurtsuzluk sorgulamasını da aşan daha üst boyutlara, tanrı – insan ilişki diyalektiğine dönüşecektir. Sorguladıkça işin içinden çıkılmaz mistik deneylerin içine düşecek, kaçmak istedikçe çevresini saran garip olaylarda işaretlerini bulduğu derviş rüyalarına benzer ilahi karşılıklar peşini bırakmayacaktır. Varoluşun ve vahyin anlamını defalarca sorgulamaya mecbur bırakan bu benzersiz metafizik gerilimler, ufuklarda doğacak bir başka aydınlanmaların kuluçka evresidir belki de…

Yazar: