Bazıları yaşamı bir çember olarak tanımlar. Doğarız, büyürüz ve ölürüz, ölürken başladığımız noktaya tekrar geliriz. Artemio Cruz da ölüm döşeğinde belleğindeki çemberi takip ediyor ve kitap ilk anıları ile son buluyor. Fuentes'in çok farklı bir anlatım tarzı var. Eğer "aksın gitsin, nasıl bittiğini anlamayayım" diyorsanız önermem, ama "ben iyi edebiyat okumak istiyorum, damağımda lezzet bıraksın, sabırlı bir okurum" diyorsanız tam size göre. Ben bayıla bayıla okudum ve Fuentes ile neden daha önce tanışmadığıma hayıflandım. Ama sanırım bazı kitapların zamanı var ve o zaman geldiğinde kitap sizi buluyor. Detaylardan söz etmeyeceğim, bu konuda sadece ölüm döşeğindeki bir adamın hayatının gözlerinin önünden geçmesinin öyküsü diyebilirim ama kitabın asıl güzelliği konusunda değil, anlatımında. Kimin kim olduğunu, neyi neden yaptığını anlamaya çalışırken sayfalar ilerledikçe hikaye açılıyor "aaaa demek böyleymiş" dedirtiyor size. Artemio belleğinde gezinirken siz de daha önceki sayfaları belleğinizden çekip çıkarıyor ve hikayeyi her yeni parçayla daha bütün hale getiriyorsunuz. Dedim ya sabrınız yoksa zinhar girişmeyin. Ama şunu da bilin ki enfes bir okuma keyfini kaçırmış olacaksınız. Tüm kitaplarını okumak isteyecek kadar çok ama çok sevdim Fuentes'i.
