Asılan Yedisinin Öyküsü
Leonid AndreyevAsılan Yedisinin Öyküsü Sözleri ve Alıntıları
Asılan Yedisinin Öyküsü sözleri ve alıntılarını, Asılan Yedisinin Öyküsü kitap alıntılarını, Asılan Yedisinin Öyküsü en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Sanki hiçbir şey olmamış, hiçbir şey olamazmış gibi sonuna kadar yaşamak...
Sayfa 72
...o şimdiden cansız ve ölümsüzse, ölümde canlı, hayatta ölmüş gibiyse?..
Sayfa 51
Yargılama çabuk yapıldı ve gizli tutuldu. Bu acımasız zamanlarda hep olduğu gibi.
Sayfa 9
İntihar saatini de belirlemişti. Ancak hemen sonra, fikrini değiştirivermişti. Hep böyle olur. Hemen öncesinde bir şeyler değişir, sonra beklenmedik bir kaza olur...
Kimse ne zaman öleceğini hiç bilemez.
Sayfa 6
Yaşam ve ölüm aynı anda hareket ediyorlardı, ve en sonunda yaşam, gülünç ve yavan, önemsiz bir şey olarak kaldı.
Sayfa 82
her sözcük kendi anlamını yitirmişti ve tek anlama geliyordu: Ölüm...
Sayfa 40
Ölüm henüz orada değildi ama orada artık yaşam da yoktu.
Sayfa 61
Ölümü kendileri icat ederler, kendileri ondan korkarlar ve bizi de onunla korkutmaya çalışırlar.
Sayfa 53
"Ölümle bu kadar samimi olmamalısın."
Sayfa 52
"Asılacaksın, bak işte ilmik."
"Asılacağım ama ölmeyeceğim..."
Sayfa 52
Ölüm şu köşede duruyordu ve gitmeyecekti. Gidemezdi, tıpkı itaatkâr bir nöbetçinin amirinin iradesi ve emri olmadan bir yere gidemeyeceği gibi.
Sayfa 3
Korkunç olan ölüm değil, bunu bilmek. Bir insan öleceği günü ve saati bilse, yaşaması kesinlikle olanaksız olurdu.
Sayfa 6
"Yaşamımız bu yaşam mı? Ha, azizim? Bu yaşam mı?"
Sayfa 68
Ve daha önce, karanlıkken, bir cesede benzememek için nasıl silkinmiştiyse, şimdi parlak, düşmanca soğuk ve korkulu ışıkta içi dehşetle dolmuştu, bir sigara almak ya da zili çalıp birini çağırmak için hareket edemiyordu. Sinirleri iyice gerilmişti. Her bir siniri bükülmüş bir tel gibiydi sanki ve ucunda küçük, deli bir kafa, sonuna kadar açılmış korkulu gözler, kasılarak açılıp kapanan ama hiç ses çıkmayan bir ağız vardı. Nefes alamıyordu....
Sayfa 8
Ve şu da vardı ki, duyduğu ölüm korkusu değildi; ölüm ona iyi bile gelecekti. Ölüm sonsuz esrarı ve kavranamazlığıyla mantığına bu tuhaf, mantıksız şekilde değişmiş dünyadan daha uygun geliyordu. Dahası, ölüm fikri, şu akıl dışı hayalet ve kukla dünyasında büyük ve muammalı önemini kaybederek tamamıyla yıkılmış gibiydi. Mekanikleşmiş ve artık sadece bu yüzden korkunç olan bir şeydi. Tutulup alınacak, götürülecek, asılacak, ayağından çekilecek, ip kesilecek, aşağı alınacak, götürülüp gömülecekti. Ve adam dünyadan yok olacaktı.
Sayfa 66