İnsan; duygularının anlaşılmadığını, gözüne değen bakışların anlamsızlaştığını gördüğünde, samimiyetlerin yalan, kalplerin vefasız olduğunu anladığında, ince bir sızı ateş olup gizliden gizliye içini yaktığında, ruhunu taşımaktan yorulduğunda, canının zamansız çöktüğünü hissettiğinde ve de yüzüne bakmak istemediğinde yaşamın, bulunduğu eşikten atlayıp öyle bir yere gitmek istiyor ki...