Artık nar kırmızısı bir aşk, cümle kapınızdan içeri girmiştir. Hayatınız, canınız, teniniz olmuştur. Gayri kırmızı çağlar, kırmızı akarsınız; kırmızı düşünür kırmızılara boyanırsınız. Bedeniniz, ruhunuz, bakışlarınız kırmızılaşır. Güneş ziyasıyla aşkınıza renk verir, renk alır. Aşk sizde kızıl kıyamettir. Başka da mevsim olsun istemezsiniz. Omuzlarınızdan çok baharlar gelip geçmiştir; ama sizin sevginizi ayağa kaldıramamıştır. Aşktan nar gibi kızarmışsınızdır.
Mavi gökyüzüne gri bulutlar düştüğünde ağaçların saçlarını yolan rüzgar, yola koyulur ve gazelleri bir paçavraya çevirerek haşin bir şekilde duvar diplerine atıverir. İçinizdeki sevda kuşu çığlık attıkça sonbaharın varlığını fark edersiniz. Güzün ayrılık mevsimi olduğunu hazin hazin kabullenirsiniz... Ayvaların sarardığını, düşlerinizdeki kırılganlığınızdan anlarsınız. Umudunuzun rengini yitirdiğini göçmen kuşlar haber verir. Dudaklarınıza konan veda busesinin mühürlediği, başlarken "nar kırmızı" -ki aşk bahçesinin bahçıvanının kanıyla beslenen nardır o- biterken "ayva sarı" demekten kendinizi alamazsınız.
Nasıl kendiniz olacağınızı, nasıl kendinizi yeniden doğuracağınızı düşünüyorsunuzdur. Sizi ayağa kaldıracak olan, Yunus Emre'nin "hergün yeniden doğarız bizden kim usanası." dediği o kudretli sözden başkası değil!
Aşk kırmızı ayrılık sarı...
