“...Kapitalizmin acımasızlığı, ezilmişleri bir daha, bir daha ezip geçmesi diye bir takıntısı vardi ki, ondan kurtulamıyordu. Ama şu Çıkrıkçılar Yokuşu’nda ve şu eski hanlarda sadece esnaflık var gibiydi. Neden kendisi de bir dürüst esnaf olmasındı?
Adını “kumaşistan” dedirten şu yokuşun ötesinde bakırcılar çarşısı başlıyor ve parıltıları ile her yanı kaplıyordu. Faruk Hoca’nın buraya da “bakıristan” diyesi geliyordu. Sonra yün yapağılarının harman yeri başlıyordu. İnsanın içini ve ruhunu ısıtan garip bir sıcaklık yayılıyordu, beyaz, mor, alaca yapağılardan.
Sonra, kaderine terk edilmiş, asırların yorgunluğuna dayanamayıp, sahipsiz bırakılmışlığın kahrı ile kendini bırakmış yapılar… Hepsinin hayat hikayeleri vardı. Esnafla daldığı sohbetlerde o kırık dökük hikayeleri dinlerken, geçmiş zaman dehlizlerinde dolaşıyordu. Şurası Pirinçhan, on sekizinci yüzyıldan… Solunda, yokuşun başında, Kale’nin çaprazında, dondurulmuş zamanların gomgunu vurur gibi duran saat kulesi ile göze göze bakışan Çengelhan, on altıncı yüzyıl hatırası... yanı başında Çukurhan, eteklerine daldığı Kale’yi, dişleri dökülmüş bir sevgili hüznüyle seyreder gibi...”
