“Suç ve Ceza” yüz elli yaşında!
Dostoyevski’nin başyapıtlarından “Suç ve Ceza” 1866 yılında yazıldı, yayınlandı. Yazıldığı günden bu yana milyonlarca cilt basıldı, binlerce kez “yeniden” okundu. “Yeniden” okundu, çünkü Italo Calvino’ya göre “Klasikler, insanların, hiçbir zaman “Okuyorum” demedikleri, genellikle “Yeniden okuyorum” dedikleri kitaplardır!”
“Suç ve Ceza” da bütün klasiklerin payına düşen “şöhreti ve yalnızlığı” tatmış, herkesin bildiği fakat hiç kimsenin okumadığı ya da yarım bıraktığı gerçek bir klasik. Don Kişot’un yel değirmenlerine saldıran bir hayalperest olduğunu, Robinson’un ıssız adaya düştüğünü, Raskolnikov’un tefeci kadını baltayla katlettiğini okusun/okumasın hemen herkes bilir; ama o kadar.
Oysa klasikler keşfedilmeyi bekleyen, hiçbir zaman tükenmeyen, her zaman söyleyecek sözü olan zengin metinlerdir. Üzerinden yüz sene, yüz elli sene, iki yüz sene geçse bile… Cinayet, tecavüz, bomba, çocuk istismarı haberleri arasında ruhumuzun kirlendiği ve insana olan iyimser inancımızı giderek yitirdiğimiz şu günlerde, Dostoyevski’nin “Suç ve Ceza”da sorduğu o paslı soru vicdanımızın sesi adeta: “Ne yaman bir gerçek! Tanrım, ne yüce bir gerçek bu! Ne alçak bir yaratık şu insanoğlu!”
Dostoyevski’yi ve başyapıtı “Suç ve Ceza”yı odak noktaya alan AYRAÇ’ın 78. sayısı yine dopdolu. Fatma Zehra Sunay, yazar ve senarist, kendi deyimiyle “anlatıcı” Tarık Tufan’la son romanına, ölüme ve kültürel iktidara dair söyleşti…
Nisan sayısında “yirmi bir kitap” hakkında eleştiri/tanıtım yazısına yer veren Ayraç Dergi; Kitapyurdu ve bütün seçkin kitapçılarda...
