Var oluş sancısı ve sevgi açlığı çeken iki garip insanın, hatta birazda mazoşist iki insanın garip aşk hikayesi. Okunsun / okunmasın diyemem değişik bir kitaptı.
“Ölülerimiz bize nasıl bir iyilik ettiklerini bilmiyorlar. Artık varolmadıkları gerçeği çift taraflı bir fayda sağlıyor geride kalanlara. Hem artık yaşamın içinde olmadıkları için onlara; hem de yaşantımızın içinde olmayacakları için kendimize acıyoruz.”
“İnsan ne olmazsa yaşayamaz biliyor musun?”
“Merhamet edeceği kimse yoksa yaşayamaz. Bazen hem öznesi hem nesnesi olur aynı cümlenin. Acıyacak kimsesi yoksa acınacak bir ‘ben’ yaratır.
Zaman zaman insan içine karışmayı zaruri değil ama faydalı buluyordu. İnsan olduğunu hatırlıyordu. Cehaleti yüzüne vuruluyordu. Yabancı olduğu her ne varsa yüzüne tükürülüyordu. Beşeriyet ne de iyi rol kesiyordu.