Balkur'da Akşam Yemeği Gönderileri
Balkur'da Akşam Yemeği kitaplarını, Balkur'da Akşam Yemeği sözleri ve alıntılarını, Balkur'da Akşam Yemeği yazarlarını, Balkur'da Akşam Yemeği yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Her gece burada sessizlik derinlik sessiz derinlik var sonsuzluk uzayıp gidiyor yaşaman yel olup uçsuz denize doğru karıştı gitti
Elimdekini en iyi biçimde kullanmak isteseydim sanki ne yapabilirdim her şey sonunda aynı yere açılıyor özgürlük saçma söz ne özgürlük ne kölelik bugün varlığım dalından düşmüş bir meyvaydı yaşamaya başladığında iyice kurtlanıp çürüdü artık bütün çırpınmaların üzerine ağır ağır kül örtüldüğünü biliyorum.
kendimi okumaktan başka çarem yok deyip dolaşmıyor muyum kim okur beni benden başka
Aralarında konuşuyorlar. O kimseyle konuşmuyor. Zaman onun için değişik çünkü. Oturanları da yakından tanımıyor, onların dünyasında değil o. Başka şeyler düşünüyor, düşünceleri var.
"Hiçliğe yuvarlanalı tinim, yitirdi yanını yöresini, büyük bir boşlukta sağa sola yalpa vurup duruyorum. Ah, bana bundan söz etmeyin, nasıl yitirdiğimden tinimi. Bıraktım kül imgelerinin sıkıcı kurallarını, bilinçaltı bir erinçti onlar, burada yitirdim hepsini."
"Bomboşum ben, kendimi yalnız hissediyorum, yalnız kendimi düşünebilirim."
Her şeyin nedenini araştıran bir "gerekirci". Pis bir mantık adamı. Gündelik yaşamın tatsızlığını üzerine bulaştırıp duran biri. Hayatın gidişinde bilmeksizin bir yön arayan bir safdil. Yaşarken yaşamayan biri.
"Demek yaşıyorum daha" diye düşündüm. Bu dağınık görüntüler benim için ne büyük bir yenilik! Yıllardır düş görmüyorum. Yıllardır geceleri salt kaygılar sarıyor beni. Bıkış, boşluk, hiçbir şeye girişememe, girişime değecek bir şey bulamama. Yıllardır kuşkunun yıprattığı cılız bilinç uyuşur sallanır dururdu gecenin içinde. Gündüze hiçbir şey hazırlamazdı, yönlendirmezdi gündüzümü.
Bana ölüm düşüncesini getirmiyor mu? Daha doğrusu, kendi kendini öldürme düşüncesini
Boğunç -bizzat o- bir karşılık bulabilmemi önlüyor. Onun içine batıyorum. Bütün karşılıkları temelsizleştirip boğuyor o.
Deliliğin şarkılarını söyleyerek bu görüntü-yaşamayı tüketeceğim tez elden.
Ağaçlara bakıyor ve yalnız kalmayı seviyordu. Bomboş ağaçlıklı alanın ortasında duruyordu içinde sınırsız, kendine dönük, üstesinden gelinemez bir duygu.
Şimdi artık hiçbir şeyi hiçbir şey değiştirmez. Yalnızlığım da, içimdeki boşluk da önemsiz.
Yıkıntılar arasında kalan gövdesi canlıydı, yaşıyordu, şaşırıyorum, biliyordum ki can çekişiyordu daha, bilincimden atamadığım saplantı. Biliyordum, korkunç çaresizliğimi duyarak, onun ellerimden bir su gibi süzüldüğünü ve artık hiçbir şeyi değiştiremeyeceğini. Şimdi çok başka şeyler düşünsem de ne çıkar?