Gitmek istiyorum ismini bilmediğim şehirlere.
Sıktı bu şehrin havası her ne kadar güzel olsa da.
Sen avuçları gül kokan insan, bak satırlarımda kokundan bir nebze var. Soran olduğunda susup içime gömdüğüm şiir bakışlım. Her şeye inat bir sana sadık kaldım.
Senin fark etmediklerin arasında bir ben varım.
Yazmaya korktuğum elim, titreyerek yazdığım her satır, seni uzaklara götürüyor.
Kâğıda yazarken iyi hissediyor, sana yazarken korkaklaşıyorum, okursun diye yazdığım sayfalara gömülüyorum.
Susuyor, sustukça olgunlaşıyor içimdeki çocuk.
Varsın okumasın, sadece yazdıklarımı görmezden gelmesin yeter. Sonu yok bu hikâyenin, mutlu sonla biten sadece masallar...
Unutma, senin de hikâyen bu satırlar kadar ağırdır, içindekileri anlatmadıkça, gizlenen hikâye değil, kaybolan sen olursun.
Varsın mutsuz sonla bitsin bizim hikâyemiz.
Soran olursa bu hikâyenin ismini, mutlu çocukların mutsuz hikâyeleri dersin...
