Kendisini Nohut Oda isimli öykü kitabıyla tanıdığım Melisa Kesmez, Bazen Bahar’la beni hayal kırıklığına uğratmadı hiç. İçerisinde birbirinden farklı, anne, gitmekle kalmak arasına sıkışmış hisler, yarım kalanlar dünyalar, çocukluk, baba, çürümek ve kök salamamak temalı on tane güzel öykü vardı. Her öykü en fazla beş altı sayfadan ibaret olmakla birlikte, bitirdiğinizde kendinizi sarsılmış buluyorsunuz. Sayfaların kısalığı bir yana, öykünün içindesiniz okurken. Sanki sizi size anlatıyormuş gibi. Bazı yerlerde uzun, bazı yerlerde de kısa fakat öyle vurucu cümleler kullanmıştı ki yüreğim burkuldu. Çocukluğumu özlediğim için, dünyanın küçüklüğümdeki gibi kalmadığını bir kez daha fark ettiğim için umutlarım kırıldı. Ama Ege’den, Toroslar’dan, doğanın insan üzerindeki tesirinden bahsederken; bir yılbaşı ağacını anlatırken gülümsemeden edemedim. Tavsiye ederim.
