Psikoloji kitaplarına yavaş yavaş ilgi duyarken bu kitapla karşılaştım ve iyi ki okudum dediğim bir kitap oldu. Psikoloji teorisiyle boğmayan aksine olaylarla durumu kavratan bir kitap. Çocuklukta yaşadığımız travmaların ömür boyu bizi takip ettiğini, üzerini örttükçe de dibe battığımızı söylüyor aslında yazar. En sevdiğim yanlarından biri yazarın edebiyatla-psikoloji ilişkisi üzerinde durduğu kısım. Virginia Wolf, Dostoyevski, Marcel Proust, Kafka gibi birçok yazarın hayatından, psikolojisinden ve aile ilişkilerinden örnek vermiş bizlere. Aile kavramına duyulan saygıyı gözden geçirmenizi günümüz dünyasında bile kimseler dile getiremezken yazar çok net bir üslupla durumu sorgulatıyor. Terapsitlerin aksine affetmeyin, bağınız var diye sizi istismar eden ailenizi affetmek zorunda değilsiniz diyerek biraz alışılmışın dışında bir bakış açışına sahip diyebiliriz. Hasta kişilerin affetmeyi bıraktığı an semptomları kaybedip iyileşmeleri de en büyük kanıtı. Uçsuz buçaksız bir derya olan psikoloji bilimini bir de beden üzerinden incelemek isterseniz mutlaka şans verin, pişman olmayacaksınız.
