Beyaz Geceler
Fyodor DostoyevskiBeyaz Geceler Gönderileri
Beyaz Geceler kitaplarını, Beyaz Geceler sözleri ve alıntılarını, Beyaz Geceler yazarlarını, Beyaz Geceler yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“Çünkü insanlar kendileri mutsuz olmadıkça, başkalarının mutsuzluğunu asla anlayamazlar.”
"En güzel yıllarımı heba etmiştim! Artık bunun farkındayım ve fark etmiş olmaktan acı duyuyorum."
Gökyüzü öyle yıldızlı, öyle berraktı ki, onu gören sormadan edemezdi: Nasıl oluyor da böyle bir göğün altında türlü türlü suratsız, kaprisli insan yaşayabiliyor?
Her zaman öyle değil midir? Mutsuz olduğumuz zamanlar başkalarının mutsuzluğunu daha bir derinden duyarız.
Ömrünün onca yılını bu kadınla el ele geçir- miş, iki sevgili bütün dünyayı bir yana atıp kendi dünyalarını, kendi yaşamlarını birbirine bağlamış olamazlar mı? Ayrılık vakti gelip çattığında kadın, haşin göğün altında oyunlar oynayan fırtınayı duymaksızın, gözyaşlarını kirpiklerinden sö- küp atan rüzgârı hissetmeksizin hıçkırıklara boğularak adamın göğsüne kapanmamış mıdır? Acaba bütün bunlar, kederli, bakımsız bu bahçe, yosun bağlamış, tenha ve kasvetli patikalarıyla yalnızca hayal midir? Oysa kaç kez o patikalarda birlikte yürümüşler, o bahçede birlikte umutlanmış, kederlenmiş, birbirlerini sevmişlerdir; hem de nasıl bir karşılıklı aşk, "öyle doyasıya ve şefkat dolu!" Ya kadının onca zaman yaşlı, kasvetli, sonsuz bir suskunluğa ve huysuzluğa boğulmuş kocasıyla yalnız başına keder içinde yaşadığı dedesinden kalması o tuhaf ev?
Ah bu öyle bir yanılgıdır ki... mesela yüreğinden bitmez tükenmez mutluluğuyla, bütün ebedî acılarıyla aşk fışkırabilir... Buna ikna olmak için ona bir kez bakmak da yeter!
Neden sanki büyü yapılmış gibi, bilinmeyen bir baskıyla nabız hızlanır, hayalperestin gözlerinden yaşlar fışkırır, solgun, nemli yanakları ağrır ve bütün benliği karşı konul- maz bir haz duygusuyla dolup taşar? Neden bütün o uykusuz geceler sınırsız bir neşe ve mutlulukla dolu bir anmış gibi geçer, neden şafak vakti günün pembemsi ilk ışıkları pencereden içeri girip kasvetli odayı bizim Petersburg'umuzdaki gibi o inanılmaz, mucizevi ışıklarıyla aydınlattığında hayalperestimiz bitkin ve yorgun kendini yatağa atıp marazi, çarpılmış ruhu bu düş nöbetiyle tükenmiş vaziyette, kalbini yakan o tatlı sızı eşliğinde uykuya dalar?
O bunun kötü, acıması bir yaşam olduğunu düşünür ve günün birinde o hazin çanın kendisi için de çalacağını, günün birinde bütün o düşlerle dolu yıllarını o acıması yaşamın bir günü için feda edebileceğini aklına bile getirmez; üstelik bunu mutluluğu uğ runa, talihi uğruna da yapmayacaktır, kederin, pişmanlığın ve dizginlerinden kurtulmuş acının saati geldiğinde, seçme şansı olmayacaktır. Ama henüz o büyük an gelmemiştir... hiçbir şey arzulamaz, çünkü o an bütün arzuların üzerindedir, çünkü her şey yanı başındadır, çünkü istediği her şeye fazlasıyla sahiptir, çünkü o kendi yaşamının sanatçısıdır ve eserine her an canının istediği süsü ekleyebilir. O masalsı, düşsel dünya da öyle kolay, öyle doğallıkla ortaya çıkar kil Sanki bütün bunlar serap değil de gerçektir! Cidden bazen bir anlığına da olsa bütün bu yaşa- mın duygusal kabarışlar, yanılsama, bir algı çarpılması değil, basbayağı gerçek, hakiki, canlı olduğuna inanmaya hazırdır! Peki neden Nastyenka, söyleyin neden böyle anlarda neden yüreği sıkışır?
Onu kurtarmak gerek. Onu kendisiyle barıştırmalı. Kendi kendini toprağa gömüyor.
Belki de neyin hayalini kuruyor diye soracaksınız. Ne gereksiz bir soru! Elbette her şeyin... önce kabul görmemiş sonraysa göklere çıkarılmış şair rolünü...
"Birini çok sevmenin bedeli bir daha kimseyi sevememektir..."
Bir gün gelip hayal dünyam yerle bir olacak , hayallerim sarı yapraklar gibi bir bir dökülecek...
“Ah, keşke siz o olsaydınız!”
"Bəyaz gecələr"
